I do solemny swear…

Hier zijn we dan, aangekomen in het land waar garages groter zijn dan de huizen zelf, Barbie een eigen tv-kanaal heeft (!), de keuze altijd tussen xl en xxl is en je 100 km kunt rijden zonder iets tegen te komen. Yahoo! Een centraal en steeds terugkerend iets in Amerika is, naast eten, de tv. Er zijn te veel (ongeveer 200) kanalen en er is nooit iets op, behalve commercials. Onze tv heeft trouwens ook altijd een klap op de zijkant nodig... :|

Dan wil ik ook nog met jullie delen dat een woord dat hier overal lijkt terug te keren ‘unlimited’ is. Niet alleen de wegen en de leegtes tussen de stadjes zijn eindeloos, ook kun je alle (!) frisdrank die je in restaurants koopt eindeloos bijvullen en zijn er eindeloos veel mogelijkheden om te eten, pinnen, boodschappen doen etc. zonder de auto te verlaten.

Na 2 dagen een beetje geïmproviseerd te hebben qua slaapplaatsen zijn Luke en Lukas, die het eerste semester van dit jaar vanuit Maastricht in Topeka hebben gestudeerd, naar huis gevlogen. Ze hebben ons nog goed wegwijs weten te maken en we hebben nu bijna alles geregeld.

Maandag was de eerste schooldag. Alsof we peutertjes met een boterhamtrommel waren, liepen Camiel en ik om kwart voor 9 braaf naar de campus. Het universiteitsgebouw was ‘beyond imagination’, en niet echt in de positieve zin. Zodra we over de drempel stapten, leken de jaren ’80 hun herintreden te hebben gemaakt. Dan heb ik het niet alleen over de fancy bankstellen en bruingroene behangetjes op de muur maar ook over de bibliotheek, waar dikke stoflagen boeken uit het jaar 0 bedekken. Gelukkig zijn de medewerkers erg aardig. We voelden ons dan ook meteen welkom. Of het door de botox komt of doordat ze 's nachts met elastiekjes tussen de oren en mondhoeken gespannen slapen, weet ik niet, maar de vrouwen lopen de hele dag van oor tot oor te lachen. Een vrolijke boel hier dus :)

Na een stuk of 3 verschillende welkomstpraatjes begon hét welkomstwoord van ‘the Dean’, een man met een stropdas in een totaal verkeerde kleur geel. Maar juist toen ik dacht dat deze das brandstapelwaardig was, bleek dat naar gelang de dag vorderde de stropdassen zowaar nóg lelijker werden. We zijn duidelijk niet in een modewalhalla beland (wat bevestigd werd door een van onze medestudenten die bretels droeg! Dat het nog bestaat…). Maar daarvoor zijn we natuurlijk ook niet hier. Wat ons wel duidelijk werd, is dat wij uitverkoren zijn om aan Washburn University - School of Law onze punten te behalen. Er hebben zich dit jaar kennelijk 250 mensen ingeschreven! Daarvan zijn 32 gouden beloftes toegelaten (op basis van ‘straight A’s’, indrukwekkende cv’s en wat nog wel niet meer) en wij… :) Gemiddelde leeftijd is rond de 29 en de meeste studenten zijn getrouwd of hebben zelfs kinderen. Een ander enorm verschil met Nederland is dat bij ons je cijfer wordt bepaald op basis van hoe je het zelf hebt gedaan. Hier wordt je vergeleken met je medestudenten (het gaat per klas). Dus er wordt een parabool gemaakt aan de hand van de resultaten, en aan de hand daarvan worden cijfers bepaald. Komt er op neer dat hoe slechter je medestudenten hebben gepresteerd, hoe hoger jouw cijfer en vice versa. Dit kan resulteren in het verstoppen van boeken in de bibliotheek en andere gemene trucjes om de concurrentie uit te schakelen (dit laatste gebeurt gelukkig niet op Washburn University!).

In onze eerste studiegroep (die bestaat uit 5 studenten en een tutor), waarvan het nut ons nog niet helemaal duidelijk is aangezien de begeleidende persoon geen inhoudelijke vragen mag beantwoorden, begon de dag met het schrijven van een eed. Aanvankelijk dachten we dat het een grap was, maar nadat er vlijtig werd begonnen met ‘I do solemnly swear’ hebben we ons ook maar in de bocht gegooid met prachtige zinsneden die varieerden van ‘to let myself grow both personally and intellectually’ tot ‘I strive towards an equal society for all’. Er werd nog net niet geëindigd met ‘God bless you all’. Volgende week is er een verkiezing tot ‘eed van het jaar’ en de studiegroep die deze winnende eed heeft geschreven krijgt.............aanzien :) De studiegroep is overigens wel erg leuk, dus we hebben meteen wat vrienden :)

Gister wisten we een lift te regelen naar Kansas City, een uur hier vandaan. Ik vat het samen met een quote van m’n moeder “een ervaring rijker en een illusie armer”. Daar laat ik het dan ook bij ;)

Laten we het dan ook nog even over het weer hebben. Normaal zou er nu sneeuw moeten liggen. In een gemiddeld jaar tot tussen de knieën en de heupen. Dit is echter geen gemiddeld jaar en we ‘moeten het doen’ met tussen de 12 en 18 graden en stralende zon. Het voelt werkelijk als voorjaar en we hebben de afgelopen dagen niet alleen zonder jas buiten geluncht, maar ook onze studiegroep naar buiten verplaatst.

Maar daar de bijna ordinair grote ‘fridge’ leeg begint te lopen en om aanvulling schreeuwt, hebben wij een auto van een medestudent weten te strikken om naar de Wallmart te rijden voor boodschappen. Dat gaan we nu dus ook doen ;) Alle reacties en andere updateberichtjes zijn zeer welkom! :)

Voor nu, aju!

Laurie

Aantal genuttigde fastfoodmaaltijden: 3

Foto’s: https://picasaweb.google.com/106926455803743302846/Kansas1
Foto’s van het appartement van binnen volgen bij het volgende blog ofzo ;)