Sportzoektocht versus fastfoodontwijking

Na bijna 2 weken in het hart van Amerika kan ik in ieder geval concluderen dat het geluid van de tv van de bovenburen het beter doet dan het geluid van onze eigen tv. De wandjes zijn hier net zo dun als een rol toiletpapier, en de inhoud zal ook ongeveer hetzelfde zijn; papier. Niet alleen kan ik vanuit mijn luie stoel het toilet van de buren horen doorspoelen, ook kan ik, al liggend op mijn wiebelende bed, heerlijk (?) meezingen met de geweldige hiphopliedjes die mijn bovenburen op allerlei variërende tijdstippen afspelen. Misschien nog sterker is het feit dat je hier, met alle deuren gesloten, op normale toon complete gesprekken kunt voeren door de muren heen! Kortom; aan privacy geen overvloed! En dan vragen de mensen hier zich af waarom hun huizen wegwaaien bij het minste of geringste wervelwindje?

Voor een meisje waarbij afvalscheiding in de opvoeding erg hoog in het vaandel staat, ben ik in de hel beland. Mijn verstand en mijn mileu-besef kunnen het bijna niet aan te zien dat hier niet alleen papier, plastic, groente, fruit en restafval in één zak worden gemieterd, zelfs glas wordt erbij gegooid! En dat gaat zelfs tegen mijn veiligheidsprincipes in… Nu moet ik eerlijk toegeven dat heel af en toe de luiheid het van mijn verstand wint en ik zonder makken ook alles mix. Toch had ik deze week heel braaf een stapel karton en papier van de rest gescheiden. Het brak mijn hart dan ook bijna toen we dit vervolgens gewoon samen met de zakken afval in één container moesten gooien.
Jawel, het is me al lang duidelijk dat hier alles om luiheid draait. ‘Het gemak dient de mens’.

Ik heb ook, naast de variatie aan fastfoodketens die alle redelijkheid overstijgt, een reden gevonden voor de overdreven vetheid die onder de Amerikanen heerst. Het is namelijk strontvervelend moeilijk om aan sport te doen! Ik heb afgelopen week op de campus het footballstadion, de honkbalvelden, tennisbanen en voetbalvelden in de stralende zon op me zien wachten. Ik kon dan ook niets anders dan meteen de juiste persoon zoeken om me aan te melden voor het voetbalteam. Na e-mailcontact met de coach (er verdienen hier zowaar twee personen hun geld als coaches/trainers van het vrouwenvoetbalteam van de universiteit!) bleek dat het enige dat nodig was om bij het team te komen een persoonlijk gesprek met de coach was. Oh ja, gevolgd door een medische keuring, fitness test, try-out, aanmelding bij de Amerikaanse KNVB voor universiteiten (NCAA) en de fee van 95 dollar betalen. Peanuts! :s Toen in mijn gesprek met de coach al bleek dat ik niet ‘geschikt’ kan worden verklaard door de NCAA omdat ik geen Amerikaanse CITO-toetsscore heb en mijn gemiddelde cijfer op school op een andere schaal berekend wordt, hield het hele avontuur voor mij al op. (Er is een omweg, maar die duurt een aantal maanden :s) Hoewel dit team in de wintermaanden voornamelijk op conditie en met gewichten traint (beiden 3 x per week!), vind ik het ontzettend jammer dat ik de noppen een half jaar in de kast moet laten staan. Er zouden wel wat toernooitjes gaan plaatsvinden, dus nu maar hopen dat ik daar nog wat energie kwijt kan.

Bij gebrek aan voetbal had ik dan als alternatief voor de calorieverbranding het fietsen gevonden. Maar na één keer uitproberen bleek ook dit geen succes. Ingeklemd tussen drukke wegen (die bij gebrek aan ervaring met fietsers beter niet betreden kunnen worden) en veel stopborden is het moeilijk om een beetje op tempo te blijven. Elke keer als een slechte buurt naderde (wat wel geregeld voor kwam) moest ik weer rechtsomkeer maken. Ik heb dus uiteindelijk een half uur rondjes gefietst, totdat het te donker werd. Niet erg succesvol.

Dus terwijl ik hier nog steeds zoek naar een, wel, succesvolle manier van sport en tijdverdrijf kan ik jullie, ontzettend blij natuurlijk, mededelen dat onze eed zowaar heeft gewonnen! :) jeej! (ik hoop dat jullie het sarcasme proeven)

Dan nog het weerbericht; eergister nog zonder jas buiten geweest, gisterochtend stralende zon, gisteravond sneeuwde het en vandaag was het een aantal graden onder nul met ontzettend koude wind. Iemand vertelde me dat het motto van Kansas is; ‘if you don’t like the weather, just wait 5 minutes…’ en dat klopt! :) Overmorgen zou het alweer 11 graden zijn. Zo kunnen we in ieder geval wat variëren met de garderobe he ;)

Dit weekend hebben we 4 dagen vrij dus Camiel en ik hebben een auto gehuurd en gaan richting Saint Louis en Nashville. Eens kijken wat daar te beleven is :)
Jullie horen het wel in het volgende blog!

Byebye!

Laurie

Aantal genuttigde fastfoodmaaltijden: 4 ( niet slecht, toch?)

Foto’s: dit keer helaas geen, maar de beloofde foto’s van de binnenkant van het appartement volgen zeker nog!!