New Orleans

Op donderdagochtend zou de trein dus al heel vroeg vertrekken. De wekker om 5.30u werd echter opgevolgd door een telefoontje van de treinmaatschappij, met de mededeling dat de trein 4 uur vertraging had. Dit gaf ons wat extra tijd om bij te slapen en een goed ontbijt te verorberen. Dit laatste gebeurde bij Denny’s, onder het motto “America all the way!”. Denny’s is het type plek waar je meer vet dan vezels in je voedsel vindt. Je betaalt dus direct voor calorieën, maar krijgt in ieder geval wel een ei ‘sunny-side-up’ ‘medium’ en ‘fried on one side’. Met alle keuzes die je krijgt voorgeschoteld, ben je zeker 5 minuten verder tot de bestelling klaar is. (Kennelijk begrijpen ze “just like on this photo” niet…)

De treinreis duurde zo’n 9 uur. De temperatuur buiten was ongeveer 27 graden. De (gevoels)temperatuur in de trein was rond de 12 graden. Dit resulteerde in een heuse verkleedpartij (zie foto’s). De tijd vloog voorbij en voor we het doorhadden waren we in New Orleans. (Dit laatste is echter niet helemaal waar want we hadden het wel degelijk door: er was opeens heel veel water!)
Die avond namen we een ‘goedkoop’ hostel in het centrum van de stad. Dit hostel bleek het ranzigste, meest onaangename en duurste hostel ooit te zijn. Een slaapzaal van 24 deelde een kleine crappy badkamer. De meeste mensen waren zwervers of hippies (ja, Greyhound-publiek!). De meeste matrassen waren gemaakt van hout met een lapje schuimrubber en stof eromheen (onderkant was van karton). Ik zou kunnen zeggen dat het comfort en de hygiëne in een Aziatisch bordeel nog beter zouden zijn (maar dit kan ik natuurlijk niet weten…). Enfin, we hadden weinig keuze. Nadat Virginie, mijn reismaatje, tweemaal was belaagd door een Franssprekende Amerikaan (dit alleen al is dubieus aangezien niemand hier een tweede taal spreekt) die de hele tijd liep te filmen, wisselden we van slaapzaal en gingen nog meer achteruit op comfort en hygiëne. Goede eerste indruk van New Orleans dus!

De volgende dag hebben we een auto gehuurd en zijn de stad uit gereden. Langs de Mississippi rivier zijn ontzettend veel oude plantagehuizen te vinden: prachtige witte groteske gebouwen, omringd door heel veel groen. We hebben Destrehan en Oak Alley Plantation bezocht. Deze laatste was adembenemend mooi (zie foto’s!). Alleen al het feit dat we geschiedenis aantroffen in Amerika was bijzonder.

Op zaterdag en zondag hebben we door het stadscentrum gewandeld. Onze ontzettend coole couchsurfhost had ons tips gegeven om het beste lokale eten te proberen. Dit resulteerde in een van-voedsel-naar-voedsel wandeling en weinig honger op het eind van de dag. Conclusie: het eten in New Orleans is zalig!!
Toen we op zondagmiddag op de bus stonden te wachten (wat een eeuwigheid leek te duren) om wederom een lokale specialiteit te gaan proberen, kregen we een lift aangeboden door een stel in een elektrische buggy (klein open autotootje). Ze waren ongeveer 40-50 jaar oud. De man was een olie en gas-advocaat en had in Nederland gewoond. Van het een kwam het ander, en voor we het wisten zaten we met z’n allen rond een tafel vol lokale heerlijkheden in een duur restaurant en vulden onze lege magen volledig op hun kosten. Magisch! :) We kregen zelfs doggybags met lunch voor de volgende dag mee! We leerden dat de locals ontzettend blij zijn om toeristen terug te zien komen naar New Orleans (en dat de man in kwestie heel veel geld [HEEL VEEL geld] had verdiend aan de olieramp bij New Orleans een paar jaar terug). Het schuldgevoel om op hun kosten te eten verdween als sneeuw voor de zon. :)

Op maandag vlogen we terug naar het altijd zalige Kansas. Voordat het zover was, hadden we nog wat tijd om de gevolgen van Katrina op te zoeken. We begonnen met een bezoek aan wat ooit een Six Flags pretpark was. Nu is dit een spookachtig en verlaten park, omringd door moerassen. Verboden toegang. Maar wat niet weet, wat niet deert… Het is ontzettend vreemd om alleen rond te lopen in een pretpark dat normaal volledig gevuld hoort te zijn. Toen we toch mensen zagen, moesten we ons verstoppen voor het geval het beveiliging was. Het bleken Californische mannen op zoek naar locaties voor films (de nieuwe Percy Jackson film wordt daar gefilmd!). En nee, we hebben helaas geen bijrol kunnen bemachtigen…

Na ons pretpark-avontuur reden we nog door de Lower Ninth Ward. Dit gedeelte van de stad heeft het ergste over zich heen gekregen, letterlijk en figuurlijk. Er is nog steeds heel veel zichtbaar. Graffiti kruizen op de voorgevels van huizen geven aan hoeveel lichamen binnen zijn gevonden, en wat andere informatie. Er is een straat waar Brad Pitt, uit liefdadigheid, ontzettend futuristische huizen heeft gebouwd. Beetje vreemd aanzicht (zie foto’s). Over het algemeen heel confronterend.

En zo eindigden we ons New Orleans avontuur en belandde deze stad ergens bovenaan in mijn lijstje met ‘favoriete steden op aarde’. De mensen zijn allemaal ontzettend aardig en gastvrij, het eten is verrukkelijk, de sfeer is erg non-Amerikaans (een grote plus dus!), het klimaat is heerlijk, de geschiedenis interessant en de architectuur adembenemend! Kortom: zeker een bezoekje waard! Hopelijk bieden de foto’s wat ondersteuning.

Groetjes,

Laurie

Foto's: https://picasaweb.google.com/106926455803743302846/NewOrleans?authkey=Gv1sRgCKyj3o3VhanVMw