We’re Europeans; don’t ask!!
Door: lauriebertholet
Blijf op de hoogte en volg Laurie
07 Maart 2012 | Verenigde Staten, Topeka
Howdy y’all!
Ik ben eindelijk nog eens weg geweest uit dit vervloekte dorp. Afgelopen weekend heb ik met 4 andere meiden (Miss Finland, Oostenrijk, Frankrijk en Taiwan) een auto gehuurd en zijn we naar Dallas, Texas, gereden. Met de instelling dat het niet erger kon zijn dan Kansas, en daarmee dus met een lage lat, begonnen we aan een 9 uur durende autorit over vooral rechte, lege wegen door kaal land. Zo ziet Kansas er dus uit buiten Topeka. Het zou me niks verbazen als de eerste maanlanding hier gefilmd is! Geen tekenen van een bewoonde wereld in de verre omtrek! Niet erg enerverend dus. Gelukkig had ik een 5 uur durende playlist met 90’s muziek gedownload en konden we onze stembanden verslijten aan stijliconen als Britney Spears en de Backstreet Boys. Yip, de gêne is compleet verdwenen nu mijn mede-roadtrippers het niveau van mijn vocaal bereik kennen.
In Dallas hadden we wederom een couchsurfhost gevonden. Ongelofelijk dat éên persoon 5 meiden uitnodigt om in zijn woonkamer te overnachten, en dat we ook nog allemaal levend zijn weggekomen! Het bleek een heel aardige gast, Buck, (midden twintig) te zijn. Buck nam ons mee uit met zijn vrienden om het nachtleven van Dallas te verkennen. Zoals hij ons gewaarschuwd had, waren de Texaanse vrouwen vooral blonde bimbo’s met weinig kleren en schreeuwend om aandacht. Wij vielen dus nogal op. Niet alleen daarom. We bleken ook de enige mensen die dansten… Gedurende het hele weekend wilden we heel regelmatig uitschreeuwen: “we’re Europeans; don’t ask!!”
Overdag hebben we door downtown Dallas gestrenteld. Tussen hoge gebouwen, Starbucks en cowboylaarzen door baanden we ons een weg richting de plek waar John F. Kennedy zijn laatste adem blies. Het bleek een vrij sobere plek en een simpel wit kruisje op het wegdek markeerde de plek waar het gebeurde.
Na een bezoek aan de Farmers Market, waar we zoveel groenten en fruit mochten proeven dat we de lunch konden overslaan, gingen we richting een nieuwe brug die diezelfde dag nog geopend was. Er waren wat activiteiten gaande, variërend van hotdogkraampjes tot een gospelkoor. Vrij interessant dus…
De volgende dag, zondag, besloten we via Fort Worth (een uurtje westwaarts van Dallas) terug naar huis te rijden. Hier zou de oude cowboy-cultuur nog in leven zijn. Wat we aantroffen was echter niets anders dan een gratis toegankelijk Disney avontuur. Acteurs op paarden liepen door de straat (want het was maar één straat) al denkend dat ze Lucky Luke waren. Desalniettemin was het heerlijk sfeer proeven en vooral lekker in het gras liggen luieren. De zon deed namelijk hard z’n best (zeker 25 graden!).
Op de terugweg, die eeuwig leek te duren doordat ik de enige bij-bewustzijn-zijnde persoon in de auto was, stopten we bij een groot casino langs de snelweg in Oklahoma. Na een half uurtje gokken en $3 lichter begon de nacht officieel en daarmee een groots verlangen naar bochten en auto’s om in te halen. Na een bestuurderswissel, waar ik de gelegenheid kreeg mijn slaap in te halen, begon mijn energydrink pas te werken, wat resulteerde in het wakker zingen en dansen van de hele auto. Tegen de tijd dat het ranzige spul was uitgewerkt en ik de anderen eindelijk weer wat rust gunde, was het tijd voor een nieuwe bestuurderswissel. Een “welcome back in Kansas” bordje was niet nodig geweest want toen er opeens geen bewoonde wereld meer in zicht was en wij de enige auto op de weg waren, realiseerde ik me dat we bijna ‘thuis’ waren. In 1 uur heb ik in totaal 4 vrachtwagens ingehaald en 4 lichte bochten gemaakt. Hoe ik toen naar emmers energydrink verlangde!
Terug in Kansas is het orkaanseizoen begonnen! En dat is te merken. ’s Nacht gaat het buiten te keer. Het klinkt alsof complete auto’s wegwaaien, maar elke keer als ik dan weer uit het raam kijk, staat alles er gelukkig nog. Ik kan niet ontkennen dat het een uitdaging is om bij windkracht 7/8 naar school te fietsen, maar laat ik het erop houden dat ik leukere dingen kan bedenken. Al met al, spannend! Maar de kans is klein dat Topeka wordt geraakt door een orkaan. Er is er wel een langs geweest op een uur van hier, met één dode tot gevolg. Maar vooralsnog heb ik deze windstoten alleen op tv gezien.
Dus ik kan jullie weer met een gerust hart verlaten :)
Tot de volgende keer dan maar weer!
Yihaa!
Laurie
Foto's: https://picasaweb.google.com/106926455803743302846/Dallas?authkey=Gv1sRgCMHs8JW4hpuk8QE
Ik ben eindelijk nog eens weg geweest uit dit vervloekte dorp. Afgelopen weekend heb ik met 4 andere meiden (Miss Finland, Oostenrijk, Frankrijk en Taiwan) een auto gehuurd en zijn we naar Dallas, Texas, gereden. Met de instelling dat het niet erger kon zijn dan Kansas, en daarmee dus met een lage lat, begonnen we aan een 9 uur durende autorit over vooral rechte, lege wegen door kaal land. Zo ziet Kansas er dus uit buiten Topeka. Het zou me niks verbazen als de eerste maanlanding hier gefilmd is! Geen tekenen van een bewoonde wereld in de verre omtrek! Niet erg enerverend dus. Gelukkig had ik een 5 uur durende playlist met 90’s muziek gedownload en konden we onze stembanden verslijten aan stijliconen als Britney Spears en de Backstreet Boys. Yip, de gêne is compleet verdwenen nu mijn mede-roadtrippers het niveau van mijn vocaal bereik kennen.
In Dallas hadden we wederom een couchsurfhost gevonden. Ongelofelijk dat éên persoon 5 meiden uitnodigt om in zijn woonkamer te overnachten, en dat we ook nog allemaal levend zijn weggekomen! Het bleek een heel aardige gast, Buck, (midden twintig) te zijn. Buck nam ons mee uit met zijn vrienden om het nachtleven van Dallas te verkennen. Zoals hij ons gewaarschuwd had, waren de Texaanse vrouwen vooral blonde bimbo’s met weinig kleren en schreeuwend om aandacht. Wij vielen dus nogal op. Niet alleen daarom. We bleken ook de enige mensen die dansten… Gedurende het hele weekend wilden we heel regelmatig uitschreeuwen: “we’re Europeans; don’t ask!!”
Overdag hebben we door downtown Dallas gestrenteld. Tussen hoge gebouwen, Starbucks en cowboylaarzen door baanden we ons een weg richting de plek waar John F. Kennedy zijn laatste adem blies. Het bleek een vrij sobere plek en een simpel wit kruisje op het wegdek markeerde de plek waar het gebeurde.
Na een bezoek aan de Farmers Market, waar we zoveel groenten en fruit mochten proeven dat we de lunch konden overslaan, gingen we richting een nieuwe brug die diezelfde dag nog geopend was. Er waren wat activiteiten gaande, variërend van hotdogkraampjes tot een gospelkoor. Vrij interessant dus…
De volgende dag, zondag, besloten we via Fort Worth (een uurtje westwaarts van Dallas) terug naar huis te rijden. Hier zou de oude cowboy-cultuur nog in leven zijn. Wat we aantroffen was echter niets anders dan een gratis toegankelijk Disney avontuur. Acteurs op paarden liepen door de straat (want het was maar één straat) al denkend dat ze Lucky Luke waren. Desalniettemin was het heerlijk sfeer proeven en vooral lekker in het gras liggen luieren. De zon deed namelijk hard z’n best (zeker 25 graden!).
Op de terugweg, die eeuwig leek te duren doordat ik de enige bij-bewustzijn-zijnde persoon in de auto was, stopten we bij een groot casino langs de snelweg in Oklahoma. Na een half uurtje gokken en $3 lichter begon de nacht officieel en daarmee een groots verlangen naar bochten en auto’s om in te halen. Na een bestuurderswissel, waar ik de gelegenheid kreeg mijn slaap in te halen, begon mijn energydrink pas te werken, wat resulteerde in het wakker zingen en dansen van de hele auto. Tegen de tijd dat het ranzige spul was uitgewerkt en ik de anderen eindelijk weer wat rust gunde, was het tijd voor een nieuwe bestuurderswissel. Een “welcome back in Kansas” bordje was niet nodig geweest want toen er opeens geen bewoonde wereld meer in zicht was en wij de enige auto op de weg waren, realiseerde ik me dat we bijna ‘thuis’ waren. In 1 uur heb ik in totaal 4 vrachtwagens ingehaald en 4 lichte bochten gemaakt. Hoe ik toen naar emmers energydrink verlangde!
Terug in Kansas is het orkaanseizoen begonnen! En dat is te merken. ’s Nacht gaat het buiten te keer. Het klinkt alsof complete auto’s wegwaaien, maar elke keer als ik dan weer uit het raam kijk, staat alles er gelukkig nog. Ik kan niet ontkennen dat het een uitdaging is om bij windkracht 7/8 naar school te fietsen, maar laat ik het erop houden dat ik leukere dingen kan bedenken. Al met al, spannend! Maar de kans is klein dat Topeka wordt geraakt door een orkaan. Er is er wel een langs geweest op een uur van hier, met één dode tot gevolg. Maar vooralsnog heb ik deze windstoten alleen op tv gezien.
Dus ik kan jullie weer met een gerust hart verlaten :)
Tot de volgende keer dan maar weer!
Yihaa!
Laurie
Foto's: https://picasaweb.google.com/106926455803743302846/Dallas?authkey=Gv1sRgCMHs8JW4hpuk8QE
-
07 Maart 2012 - 22:25
Sanne En Stefan:
Leuk Blog Laurie!
In elk geval iets leuker en levendiger dan het vorige!
Lijkt me grappig om te zien, die typische steden 'van televisie' met de cowboylaarzen en het giga accent.
Ben benieuwd waar je de volgende keer weer terecht komt..
Is je huis van hout of van steen? Misschien niet onbelangrijk in een orkaan-seizoen ;)
Houd je goed!
Sanne & Stefan! -
08 Maart 2012 - 10:01
Lieke:
Leuk om te lezen Laurie! En de foto's zorgen ervoor dat ik het me helemaal kan voorstellen :) Ben benieuwd naar je volgende blog.
Liefs Lieke -
08 Maart 2012 - 14:10
Mama:
nou dat was me t weekendje wel! heeft die man geboft met zn slapies. zal ie wel grote ogen gescoord hebben bij zn vrienden met zo`n harem... lekker weertje en batterijen weer opgeladen!
liefs,..het thuisfront xx -
08 Maart 2012 - 22:23
Joris Bertholet:
dus al met al een leuke trip gehad? die Buck is wel player zeg;) , pas maar op met die smooth cowboys daar! -
13 Maart 2012 - 20:55
Marice:
Hoi Laurie,
mooie trip gemaakt, kun je even op teren. En wat 'n leuke meiden allemaal! hopelijk komen er nog meer avonturen. Ik blijf 't volgen!
Take care, groetjes,
Marice
-
19 Maart 2012 - 18:30
Marian & Pie:
Hoi Laurie,
je hebt schrijftalent!! Mooie blog.
We krijgen het gevoel alsof we ter plaatse zijn en je avonturen aan den lijve ervaren.
Ook al kun je zo te lezen een beetje opwinding wel waarderen ... we hopen dat de tornado's zich rustig houden.
Groeten!! -
20 Maart 2012 - 17:35
Elly Van Os:
Hoi Laurie,
Wat een spannende verhalen. Het gaat je allemaal goed af. Hou je taai! En nog heel veel plezier. -
29 Maart 2012 - 16:57
Marja Willems:
Hey Lauri,
Onder het mom van beter laat dan nooit, reageer ik ook maar even op je " saaie bestaan" , maar ik was ook even niet thuis, vandaar! Jammer dat je niet zoveel meemaakt, want ik zit lachend voor 't beeldscherm, als ik je verhalen lees, je hebt echt talent. Als je straks geen werk zou vinden, kun je altijd nog boeken gaan schrijven, ik bestel er vast al een ha ha.
nog veel plezier,
groetjes Marja -
30 Maart 2012 - 09:07
Agiet:
Was gisteren met je moeder uit eten in V'burg. Volg je reisverslag en heb gehoord dat je New Orleans WEL heel spannend vond. Geniet van alles en veel succes met je studie.
Ik kijk uit naar je volgende verslag met foto's. Groetjes.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
