Road to alcoholism...

Daar zijn we weer. Live vanuit het hart van Amerika. Voor wat dat waard is. Het heeft weer even geduurd tot dit nieuwe verhaaltje gepubliceerd werd, maar dat is omdat ik jullie graag wat te lezen wil geven en niet wil typen om te typen. Aangezien hier verder niet veel gebeurt, kan het 2 weken duren voordat er wat te vertellen valt.

Waar ik in Nederland nog niet eens met plezier 10 minuten van een eredivisiewedstrijd kan kijken, bevind ik me hier uit pure wanhoop voor de tv, al kijkend naar halve wedstrijden van teams die nog door FC Vinkenslag zouden worden ingemaakt. Maar hé, ik moet toch m’n wekelijkse portie voetbal krijgen hè?! Op die zelfde manier sta ik af en toe achter het raam in de ‘gym’ met tintelende voetjes toe te kijken hoe het Washburn damesvoetbalteam traint, om vervolgens lekker de loopband op te gaan, wat natuurlijk minstens net zo leuk is… :|

Zaterdagavond zou er een huiskamerfeestje zijn bij een klasgenoot van Vivi, een vriendinnetje uit Frankrijk. Toen Vivi, Matt (m’n huisgenoot) en ik rond 12 uur erheen liepen langs de campus zei Matt opeens heel serieus: “ when I say run, you guys run as fast as you can, okay?” Het bleek dat hij ‘alleen even wilde afspreken’ wat we deden als we overvallen zouden worden want de straat waar we doorheen liepen wordt in de volksmond kennelijk ‘Mug Alley’ genoemd. Heerlijk gevoel dus. We werden echter niet overvallen :) Integendeel, op de terugweg (wat al om half 1 was, want bij de voordeur aangekomen besloten we weer om te draaien! Haha)wisten we bij Papa John’s 3 grote pizza’s voor $10 te scoren, aangezien ze al dicht waren en wij goed konden onderhandelen.

Toen ik op maandagochtend opstond en uit het raam keek schrok ik me te pletter. Het was helemaal wit buiten. Daar het de dag van tevoren niet eens dicht bij het vriespunt was geweest, kwam dit als een complete verrassing. Ik moest mezelf dan ook even knijpen om te checken of ik niet nog sliep. Resultaat; het had echt gesneeuwd! Toen heb ik de fiets dus maar laten staan en ben lekker naar school gelopen, terwijl Adele me gezelschap hield. De dag erna was het overigens alweer een zonnige 10 graden in de plus en was alles als sneeuw voor de zon verdwenen.(En vandaag, 3 dagen later, ging ik in een tshirt op de fiets naar school... Topeka...)

Op woensdagavond overkwam me iets nieuws. Ik had een ontzettende drang naar alcohol. Dus al zittend op de bank (hoe nieuw!) en kijkend naar de geweldige serie ‘How I met your mother’ (we zijn alle seizoenen erdoorheen aan het jagen) heb ik Matt gedwongen wodka met me te drinken. De mensen die mij kennen, zullen nu wel denken: ‘wie is dit meisje?’ En ik moet toegeven dat ik dat zelf ook dacht. Is dit een eerste stap naar alcoholisme? Nee, het was puur tijdverdrijf omdat de avond nog een paar uur zou duren en ik geen zin had in alwéér een avond doelloos op de bank hangen. (Niet dat dit drankje dat zou veranderen, maar het gaf in ieder geval weer een nieuwe schwung aan de avond)(en ja, ontkenning is de eerste fase...).

Een laatste nieuwe ervaring was het zumba-dansen gisteren. Ook dit was nieuw voor mij. Met een stuk of 50 meiden stonden we op een basketbal-veldje (binnen) op salsamuziek de bewegingen van een ander vrouwtje te kopiëren. Waar het bij sommigen best wel degelijk uit zag, en bij anderen wat minder ritmisch, moest ik concluderen nog onder deze tweede categorie te eindigen. De non-talenten zullen we ze (ons) maar noemen. Maar omdat het wel gezellig was en men altijd zegt ‘oefening baart kunst’ gaan we volgende week met opgeheven hoofd terug voor een tweede sessie!

Zo zie je maar weer dat ik ook dit keer niet echt iets interessants te vertellen heb. En terwijl heel Zuid-Limburg zich opmaakt voor het feest der feesten, ga ik vanavond naar de spelletjesavond in de ‘gym’. En prijzen winnen zal ik!!

Alaaf!

Laurie

Foto’s: https://picasaweb.google.com/106926455803743302846/Kansas3?authkey=Gv1sRgCIfaut33wKTBoQE