Colorado!

Sneller dan verwacht zag ik, samen met mijn Dallas-reisgenootschap, op 6 april gelegenheid om Topeka weer eens te verlaten. Dit maal was Colorado de bestemming. Eigenlijk hoef ik niets te schrijven want de foto’s zullen hun werk genoeg doen. Toch zal ik het een beetje toelichten.
Op donderdagnacht, om half 2 precies, vertrokken we richting het wilde westen! 8 Uur later arriveerden we. De weg van Topeka naar Denver is licht uitgedrukt ‘saai’. Google voor de grap maar eens ‘Kansas highway’. 8 Uur lang rechtdoor, zowel rechts als links geen huis, nog niet eens een koe te zien, en omdat we ’s nachts reden geen auto’s op de weg. Hel!

Denver viel tegen. De stad zelf is weer zo’n typisch Amerikaanse stad, waar we er al een paar van hebben gezien; veel auto’s en kantoren en weinig voetgangers en winkeltjes. Na een dag hadden we het daar dus wel gehad en reden richting zuiden; Colorado Springs, Red Rock en Manitou Springs. Na een blik op de kaart en een onrealistische ingeving, gebaseerd op Amerikaanse afstanden, besloten we naar Aspen te rijden omdat dat nog maar 5 uur rijden was van waar we waren. Dus ja, waarom niet? Nu we ‘in de buurt’ waren, wilden we ook eens met eigen ogen zien waar al die mensen, met meer geld dan wij, hun wintersport doorbrengen. Gevolg: droom werd desillusie. Na al die uren opgepropt te hebben gezeten in onze auto, stond er op ongeveer 10 mijl van Aspen een grote wegversperring. De weg was vanaf daar gesloten… Op zulke momenten vraag ik me af welke idioot vergeet te bedenken dat een bordje op het begin van zo’n 1 uur durende kronkelweg ook wel handig is. Gevolg: omdraaien en terug…

We eindigden die avond aan het diner in Breckenridge, een ander skiresort. Ons hotel was echter in Denver, dus daar moesten we ook nog naar terug (ongeveer 1.5 uur). Maar er kwam een volgend ‘geniaal’ idee; uitgaan in Boulder. En omdat Boulder ‘slechts’ een uur rijden is van Denver, en we toch waren vastgeplakt aan de autostoelen, leek ons dat een geweldig plan. Na het uitgaan (3x raden wie de BOB was…) hadden we opeens politie achter ons aan. Gevolg: twee politie-auto’s met loeiende sirene die ons aan de kant van de weg zetten, grote schijnwerper op de auto gericht en twee agenten met zaklampen die de auto inspecteerden. Ik heb geen idee wat ze dachten, of hoopten, te vinden maar wat ze aantroffen waren 5 charmante meisjes in een melige bui met allemaal een in het Engels onuitspreekbare naam. “Good evening m’am. Can I see your driver’s license, please?” “Yes. That’s in the back of the car.” “You mean the trunk, m’am?” “Yes. Sir.” –ik stap uit de auto, open de achterbak en laat m’n rijbewijs zien- “Could you please return to the vehicle, m’am?” Het was precies zoals in films. Probleem was dat ik hem kennelijk de weg had afgesneden door op een rijstrook om rechtdoor te gaan, links af te slaan. Tot op de dag van vandaag vragen we ons alle vijf af waar die verdomde auto was, want we hebben er geen gezien… (wat dan ook de aanleiding voor de aanhouding was… ;p) We hadden geluk dat meneer de agent –met Duitse roots- het ‘niet leuk vond om boetes uit te delen’.

Dat probleem met die rijstroken is veelvoorkomend in Amerika. Naast de ergernis dat Amerikanen gewoonweg NIET kunnen autorijden (denk: geen knipperlicht, bocht afsnijden, niet kijken en opeens remmen) zijn de verkeersborden onduidelijk of niet aanwezig. Zo verdwijnt een invoegstrook opeens na een paar meter en moet je uit zien te vogelen hoe je kunt invoegen op een drukke autosnelweg. Ook kan er opeens een bordje verschijnen dat de strook waar je in rijdt vanaf daar alleen nog maar is om rechts af te slaan. Ook fijn om dan op een drukke weg nog plotseling op een andere strook te moeten invoegen. Ja, Amerikanen zijn erg goed in stomme bordjes plaatsen (denk aan: ‘nat; dus glad’, ‘parkeerplaats alleen voor werknemer van de maand’ en ‘als je een wegwerker raakt, krijg je $10.000 boete) maar als het aankomt op de belangrijkere signalen, homaar!

Anyway, in totaal hebben we die dag ongeveer 12 uur rondgereden… Het was het in ieder geval waard. De volgende dag kwamen er bijna net zoveel kilometers op de teller. Die laatste dag hebben we besteed aan een overdags bezoekje aan Boulder, een korte maar krachtige doortocht door Nederland (dit is serieus een stadje!), en een schilderachtige route door het Rocky Mountain National Park.

We hebben in deze 3 dagen meer van Colorado gezien dan de doorsnee inwoner van deze staat in een jaar. Na 72 uur stond er dan ook 2835 kilometer op de teller. Een hele prestatie, al zeg ik het zelf. De auto is nu praktisch afgeschreven. En in Nederland maar klagen als we een paar uurtjes naar een andere stad moeten rijden. Haha!

Nou goed, met weer een rits Amerika-ervaringen erbij, en vooral weer veel foto’s die het geheugen van mijn laptop wegvreten, kan ik terugkijken op alweer een succesvol weekend. Eerlijk toegegeven, een weekend hoeft niet veel meer in petto te hebben dan het verlaten van Topeka, om succesvol te zijn.

Vanuit een zonnig (het was vandaag serieus 34 graden!) Topeka;
Oet Moan!

Laurie


Foto’s:
https://picasaweb.google.com/106926455803743302846/Colorado?authkey=Gv1sRgCPWL7au9g7LDmwE