Gunshots & Graffiti (aka shit pants & spray paint)

Dit blog is niet geschikt voor Anick's en mijn ouders, maar ter informatie: we leven nog.

Afgelopen week verbleven we in Valparaíso, Chili. Een bergachtig kustplaatsje vol kleuren, hippies en mooie uitzichten. Één dag hebben we een privé stadstoer gehad van een van de medewerkers van het hostel. Luke, een zogenoemde 'free spirit' uit Amerika, nam ons mee naar de mooiste plekken in de stad. Op ons verzoek liet hij ons prachtige graffiti's zien. Omdat in de afgelopen decennia veel kunstenaars naar Valparaíso zijn gekomen, zijn veel muren voorzien van geweldige kunstwerken. (Voor foto's zie Facebook.)

In een bepaalde wijk is een tijdje geleden een graffiti contest gehouden. Ons hoofddoel was om zoveel mogelijk tags te spotten (om maar even wat 'slang' te gebruiken). Op het moment dat we de wijk binnen liepen, hoorden/zagen we drie schoten en reed vervolgens een auto vol 'gangsters' hard langs onze neus voorbij. De stilte die daarop in de straten volgde, was verbazingwekkend vreemd. De gedachte die door mijn hoofd ging, was 'is dit nu echt wat ik denk dat het is?'. Onder het motto 'nu de auto weg is, zal het gevaar wel geweken zijn' liepen we wat verder de wijk in, omdat daar toch echt de mooiste graffiti's te zien zouden zijn. Na een paar meter zagen we op een afstandje een paar gasten staan die voldeden aan Luke's omschrijving van een gangster. Toen we een wapen in de hand van één van hen spotten, hebben we ons snel omgekeerd en zijn als de wiedeweerga teruggelopen.

Op zaterdagochtend om 7.30u, na welgeteld drie kwartier slaap door een leuk stapavondje in de underground scene van Valparaíso, hadden we een bus geboekt om terug te keren naar Mendoza, Argentinië. Toen we in het vroege ochtendgloren nog half wankelend en volledig bepakt en bezakt bij de busterminal arriveerden, bleek dat de pas door de Andes alwéér gesloten was. Gevolg hiervan was dat er de komende twee dagen geen bussen naar Argentinië konden gaan. Hier komt het voordeel van backpacken om de hoek kijken: omdat wij verder niets geboekt hadden, hebben we de bustickets gewijzigd naar tickets richting het noorden van Chili.

12 uur later arriveerden we in Copiapo. Het was 22.45u en we hadden geen idee waar we heen moesten of wat er te doen was in deze stad. We konden de naam van de stad niet eens uitspreken, for god's sake! (Ik geloof dat alle varianten voorbij zijn gekomen, van Corioca tot Capiopa.) Onder het motto 'we zijn nu toch onderweg' begaven we ons naar het ticketloket. Omdat ons Spaans inmiddels een verstaanbare vorm begint aan te nemen, werd al snel duidelijk dat er een bus naar San Pedro de Atacama (onze beoogde reisbestemming) klaar stond om te vertrekken. We hebben ons dus weer opgevouwen om, dit maal wel in meer luxe, nog eens 12 uur verder te reizen.

Na onderweg ook nog autopech (buspech?) gehad te hebben, en het vermoeden mogelijk een nacht in the middle of nowhere te moeten doorbrengen, kwamen we toch redelijk op tijd op onze bestemming aan: 11.30u. San Pedro de Atacama bleek een grote naam voor een klein stadje, maar het is werkelijk prachtig! Midden in de woestijn, enorm warm en droog, veel mogelijke tripjes en 's nachts ijskoud! Morgen begint alweer een 3-daagse trip langs o.a. de Uyuni zoutvlakte (google maar eens) en zal het Boliviaanse deel van onze reis aanvangen.

Internet is zeldzamer in de noordelijke landen, maar wanneer er weer een mogelijkheid is, zal ik een nieuw blog posten. Wellicht kunnen we zo een beetje afkicken van onze wifi-verslaving... ;)

Hasta la vista!

Laurie