In the jungle... (awoeeeeehh)

De helft van onze laatste week besloten wij in de jungle door te brengen, daar een bezoek aan Zuid-Amerika niet compleet is zonder verkenning van het Amazone regenwoud. Omdat ik tot nu toe toch nog niet veel spinnen en kakkerlakken heb gezien, dacht ik dat het wel kon. Zo gezegd, zo gedaan. Na een erg zorgvuldige planning (1 uur binnen bij een tour agency) vertrokken wij richting de nattigheid. We hadden een geweldige lodge midden in de jungle. Als je tegenwoordig zonder wifi zit, dan weet je pas hoe ver je van de bewoonde wereld vandaan bent ;)

De eerste avond stond er meteen iets spectaculairs op het programma: een nachtelijke hike door het woud. Voor iemand met angst voor het donker en voor spinnen niet het ultieme uitstapje. Het toeval laat dat ik de eerste (schorpioen)spin vond (ik denk zelf dat ik hier een radar voor heb ontwikkeld: ik voel het als er een dichtbij komt). De avond werd compleet gemaakt door een paar tarantula's, vliegende kakkerlakken en vreemde nachtelijke geluiden. De mensen die mij kennen, zullen nu waarschijnlijk verbaasd zijn dat ik hier levend, zonder hartaanval, uit ben gekomen. Ik ook. 's Avonds nog de act 'hoe snel kan Laurie van kleur verschieten als er een kakkerlak op haar stoel zit' opgevoerd en daarmee de toon gezet. Voor de rest van de week wist iedereen in de lodge wie ik was: dat meisje dat zo spastisch stond te springen...

De tweede dag werd er een paar uur door de vochtige en warme jungle gehiked met onze gids, wiens ogen die van een adelaar deden verbleken (wat hij van ongeveer 20 meter afstand al zag zitten, misten wij nog van 2 meter afstand). Vondsten bestonden onder andere uit een boa constrictor slang waar zelfs hij stil van werd (dán weet je dat je iets bijzonders voor je hebt), geluiden van een jaguar in de omgeving (idem), apen, dolfijnen en een luiaard. Hierna konden we afkoelen in de lagune, gevolgd door een krokodillensafari (gelukkig niet op dezelfde plek). Helaas troffen we die avond niets dan mooi groen en aapjes aan.

Om die reden werd het programma voor de volgende dag omgegooid: we gingen er 's avonds met een kano op uit om kaaimannen te spotten. Gewapend met slechts roeispanen zaten we met z'n zevenen plus twee gidsen in het bootje, een ruime twintig centimeter boven het water. Er werd ons op het hart gedrukt geen ledematen buiten de boot te steken, wat aangaf hoe veilig de situatie was. Het was de eerste keer dat de gidsen een groepje hier mee naartoe namen. Dat was duidelijk, want er was helemaal niets en niemand. Toen de avond viel, zweefden wij een prachtige lagune op. De zonsondergang was overweldigend, de sterrenhemel die volgde nog veel adembenemender. Toen pas viel het kwartje dat wij in de ultieme duisternis op zoek gingen naar kaaimannen. (Achteraf bleek dat geen van beide gidsen ooit eerder in het donker op deze lagune was geweest en dat ook zij zenuwachtig waren. Gelukkig wisten wij dat niet eerder.) Het enige natuurlijke licht dat ons bijscheen, was de bliksem die ver aan de horizon, boven de tropische boomgrens, elke 15 seconden de hemel oranje kleurde.

Onze hoofdlampjes scanden nerveus het wateroppervlak, op zoek naar rood oplichtende oogjes. Deze vonden we een aantal keer. In ultieme stilte dreven we richting de reptielen, welke alleen maar groter werden naarmate we dichtbij kwamen (gids: "deze hier is minstens 4 meter!" wij: "oh, fuck!") en vervolgens weer onder water verdwenen, ergens onder ons bootje... Ik kan je zeggen dat ik mij wel eens veiliger heb gevoeld, maar het leidde in ieder geval tot een knusse situatie: Anick en ik zaten tegen elkaar aan zo ver mogelijk naar het midden van de kano.

Nadat een van de gidsen de waterkant op ging om persoonlijk een babykaaiman voor ons vast te pakken, was het tijd om terug te gaan. Dat betekende echter niet dat dit hoogtepunt voorbij was, integendeel. Terwijl de boot over de riviertjes terug voer, aan beide kanten slechts 4 meter verwijderd van de wilde jungle, keken alle zeven paar ogen recht omhoog. Daar was een adembenemend heldere sterrenhemel te bewonderen. Er waren zo veel sterren dat het woord 'ontelbaar' een betekenis kreeg. Omdat we dichtbij de evenaar zaten, waren de sterren van zowel de noordelijke als de zuidelijke hemisfeer te zien. Het leek alsof zij een koepel vormden om de aarde, die nog nooit zo rond heeft geleken. In ultieme stilte en met open mond zaten we de rit uit. Toen we aankwamen bij de lodge had niemand een passend woord om deze ervaring te beschrijven, dus hielden we het maar bij een 'dankjewel' aan de gidsen...

Op onze laatste ochtend hebben we op piranha's gevist. Klaar om in de boot te stappen, wees de gids ons erop dat we dit gewoon vanaf de steiger bij de lodge gingen doen. Precies op dezelfde plek als waar we alle dagen gezwommen hebben... Hij gooide een hengel met een stukje bief uit en binnen 5 seconden hing er een piranha aan! Was ik even blij dat ik dit niet eerder wist... Ter info: kennelijk eten ze alleen mensen als deze al bloeden. Een echte geruststelling dus... :|

Vele prachtige ervaringen rijker vertrokken wij weer richting bewoonde wereld, om na 4 bussen van in totaal 25 uur nog drie dagen lekker aan het strand door te brengen alvorens terug te keren naar de koude werkelijkheid in Nederland...