Vijftig tinten rood

In surfstadje Huanchaco, waar we helemaal tot rust kwamen, vonden wij de gelegenheid om een dokter te bezoeken. Terwijl patiënten met, wellicht, levensbedreigende ziekten de wachtkamer met ons deelden, moesten wij de dokter mededelen dat wij bij hem kwamen voor respectievelijk diarree en muggenbulten (de werkelijkheid was uiteraard wat gecompliceerder dan dat, maar toch). Het consult was een gratis Spaans oefening, daar de dokter werkelijk geen woord Engels sprak. Hierdoor konden we ongeveer driekwart van wat hij zei begrijpen en de rest vulden we in met wat ons logisch of wenselijk leek. Een aantal van zijn vragen zijn daardoor waarschijnlijk beantwoord gebleven met een glimlach, terwijl hij op een antwoord wachtte.

We verlieten het gebouw beiden met een antibiotica kuur (welke o.a. om 6.00u 's ochtends moest worden ingenomen). Het gevolg hiervan was dat we vijf dagen geen alcohol mochten nuttigen. Normaliter is dat geen probleem, maar we waren nu nog maar één dag verwijderd van hèt party strand van Zuid-Amerika: Mancora. Toen hebben we dus maar besloten dat het allemaal zo'n vaart niet liep en de kuur nog wel een weekje kon wachten :) Achteraf gezien was dit maar goed, daar enig speurwerk aantoonde dat Anick's medicijn kankerverwekkend is en in Nederland al sinds de jaren '80 van de markt is gehaald...

Een nachtbus van alweer 10 uur later (en na van achter het raam te hebben waargenomen hoe een andere bus bijna [het scheelde millimeters] over mijn backpack heen reed) arriveerden we eindelijk in Mancora. Het zeewater was tropisch warm, de golven hoog en de surfleraren mooi: de surfles was dus zo geboekt. Helaas kwamen we er op het eind van de middag achter dat de hoeveelheden zonnebrand die over onze benen waren gegaan, niet genoeg waren geweest. Toen de avond viel en het rood op ons derrière en achterkant van de benen een bijna fluoriserende kleur had bereikt, besloten we dat het gerechtvaardigd was een deel van de aloë vera plant voor de deur van onze kamer te 'lenen'. (Tijdens de jungle toer bij Machu Picchu leerden we hoe je dit moet gebruiken.) Na ongeveer vijf lagen op onze huid te hebben gesmeerd, die meteen opdroogden, ben ik alsnog in pyjama richting drogist gedraafd voor een fles after sun. De volgende dag was een rustige: aangezien lopen al pijn deed, zat er geen tweede surfles in voor ons.

Alweer een kleine week later (het beviel ons behoorlijk in Mancora) besloten we toch eens wat verder te gaan dan het zwembad, het strand en de winkeltjes. Via onze surfleraren boekten we een dagtrip. De ochtend begon met wachten, aangezien zij op z'n Peruviaans te laat waren. Bij de eerste stop bevonden zich reuzenschildpadden waarmee we konden zwemmen. De zee was ijskoud, de schildpadden enorm groot en het water helaas een beetje onhelder. Hierdoor zagen we de beesten telkens pas laat op ons afkomen. Nadat een van onze kennissen in Mancora had laten zien dat hij was gebeten door de schildpadden, waren we dus een beetje voorzichtig (cq best wel bang).

De dag bestond verder nog uit het bezoeken van twee surf spots. Op de terugweg was de chauffeur echter zo stoned als een garnaal. Toen ik de andere gasten vriendelijk verzocht van chauffeur te wisselen, werd ik 'verzekerd' dat hij prima kon rijden in deze staat. Nu komt het hier wel vaker voor dat ik, zodra ik in een bus(je) zit, niet helemaal zeker weet of ik er ook weer levend uit ga komen, maar dat went nooit. Nadat ik goed was uitgelachen, kroop de beste man dus gewoon terug achter het stuur. Met zijn ogen zo klein als die van een Chinees hield ik mijn hart vast en sloot de mijne.

Na een ruime week in het paradijs te hebben doorgebracht en onze lichamen aan de nodige uv-straling te hebben blootgesteld, was het tijd om verder te reizen. Er wachtte nog één land: Ecuador. De nachtbus ging naar de stad Cuenca. Daar kregen we een 'warm' welkom: we werden herhaaldelijk geweigerd door taxichauffeurs vanwege onze huidskleur. Een aparte en ongewone ervaring voor ons, al helemaal omdat we ondertussen toch wel een Zuid-Amerikaanse kleur te pakken hebben. Na 10 minuten boden onze blauwe ogen eindelijk resultaat: een taxi bracht ons naar ons hostel, waar we nog een paar uur konden slapen tot de nieuwe dag begon...

Laurie