Het 'zonne eiland' zonder zon

Hola!

Op weg van Tupiza naar Sucre besloten we in Potosi, een koloniaal mijnstadje, te blijven hangen. Hier hebben we een tour gemaakt naar de mijnen die nog steeds in gebruik zijn. Op ruim 4000 meter hoogte gingen we, gekleed in de nieuwste mode, ondergronds. Alsof het ademen nog niet moeilijk genoeg ging, hing er een sterke sulfer geur. Wat kunnen we het ons zelf toch moeilijk maken ;) We daalden af naar het dagelijks leven van honderden mannen. Zilver, koper en mineralen worden er gewonnen. Het voelde alles behalve veilig. Ik was dan ook blij toen we na 2,5 uur weer zonlicht zagen (mét een prachtige steen op zak).

Sucre was de volgende stop. Deze oude stad is werkelijk prachtig. Plaza de Mayo is een samensmelting van tropische flora, koloniale architectuur en een levendig straatbeeld. Als het aan mij had gelegen, zat ik daar nu nog steeds op een bankje alles te bekijken en beluisteren. Omdat een grote groep vrienden (verbazingwekkend vooral Duitsers), waarmee we nu al bijna twee weken samen reizen, al verder ging naar La Paz, gingen wij mee. La Paz is een drukke, grote stad. Het is overigens wel het winkelwalhalla :)

Na vier dagen in La Paz, en een hele (nieuwe) weekendtas vol aanwinsten verder, was het tijd om verder te reizen. Onze reis begint langzaam op de 'vlucht naar Egypte' te lijken... In plaats van over de dode zee reisden wij echter over het Titikakameer. Hoewel deze naam de meesten van jullie wellicht meer aan een term uit een Pippi Langkous film doet denken, gaat het om het grootste meer op hoge hoogte ter wereld.

We verbleven in Copacabana. Het klinkt tropischer dan het is. We hebben daar o.a. één dagdeel gekayakt. Dit avontuur eindigde doordat we door het leger (met sirene!) uit de diepe wateren werden gehaald. Waarschijnlijk hadden ze niks beters te doen, want zo ver op zee waren we niet.

Omdat we toch wel toe waren aan nóg meer zon, namen we een bootje richting Isla del Sol. De naam doet namelijk vermoeden dat dit het epicentrum van de zonneschijn is. Viel dat even tegen... De pech begon al op de heenweg, toen wij ervoor kozen om op het dak van het bootje te zitten. Door de wind was dit zó koud, dat we blij waren toen we na 2,5 uur naar beneden mochten. Onderweg viel overigens ook nog even de motor uit. Dit moment ging gepaard met de angst om naar de overkant te moeten zwemmen, maar dat viel uiteindelijk gelukkig mee. Eenmaal op het eiland aangekomen, al zoekend naar de zon, moesten we concluderen dat we niet genoeg kleding meegenomen hadden (de backpacks waren op het vasteland gebleven en we hadden alleen een handtas mee). 's Avonds was het ijskoud. Zelfs Boliviaanse wijn hielp ons niet onze lichaamstemperatuur omhoog te brengen. Uiteindelijk zijn we rond 9 uur met kleding en al in bed gekropen. (De kleding was zowel voor de kou als voor de niet verschoonde bedden.) Noem het ironie of toch geluk, maar de volgende middag toen wij het eiland verlieten, scheen de zon. Dat mijn huid daardoor verbrandde, is gewoon wraak van moeder natuur.

De laatste stop vóór het verwachte paradijs in Cusco was Puno. Deze stad stelt niets voor, maar hier vandaan maakten we een trip naar de 'floating islands'. Allereerst wel een overnachting in Puno: het hotel had in ieder geval warm water en goed wifi: twee zaken die wij enorm zijn gaan waarderen en die lang niet altijd vanzelfsprekend zijn hier. Jammer genoeg bood de bar naast onze kamer live muziek aan tot 2 uur 's nachts (wat zich aanhoorde als een privéconcert naast ons bed). Over de kwaliteit ervan valt te twisten. Om 6 uur 's ochtends vond iemand het noodzakelijk om te gaan timmeren. Resultaat: na een korte nachtrust, maar wel weer helemaal schoongewassen, gingen we richting 'floating islands'. Aangezien dat een verhaal op zich is, bewaar ik dat voor het volgende blog ;)

Adios!

Laurie