Pracht en praal in de poepfabriek

Hola!

Mijn laatste blog schreef ik in San Pedro de Atacama. Vanuit daar hebben we een driedaagse jeeptrip door Eduardo Alvaroa National Park gemaakt. We zijn onder andere geysers, meren, bergen, vulkanen, zoutvlakten, cactussen en flamengo's gepasseerd (voor foto's zie Facebook). Ik kwam er niet geheel ongeschonden vanaf. Hoogteziekte heeft een betekenis gekregen: op 4800 meter hoogte werd ik doodziek. Alsof dit nog niet genoeg was, ging ik die zelfde dag nog in een cactus zitten (mijn derrière leek een stekelvarken) en stapte met één voet in een moeras (= natte schoen). Gelukkig voelde ik me de dag erna weer beter en hebben we nog kunnen genieten van o.a. karaoke in de jeep.

We zijn nu in Bolivia beland en dat is aan alles te merken. We werden bij de busterminal in Uyuni afgezet. Dit bleek een gewoon pleintje met een paar bussen. De organisatie was ver te zoeken, net als de veiligheid. We zochten een toilet op om de afvalstoffen van alle genuttigde flessen bronwater te dumpen en kwamen uit bij een openbaar toilet. [[De restaurants bleken geen eigen wc's te hebben. Achteraf bekeken de huizen waarschijnlijk ook niet.]] Na betaling van twee Boliveanos, wat equivalent is aan ongeveer 20 eurocent, kregen we een stukje toiletpapier overhandigd. Toen begon het avontuur...

Er waren op het damestoilet drie hokjes, alle gemaakt op basis van de lengte van een gemiddelde Boliviaanse vrouw (lees: 12-jarig kind). Mijn ogen namen twee niet-werkende wasbakken waar en twee olievaten met water erin (wat dus de 'wel werkende' wasbak was). Het wachten ging gepaard met een paar opmerkelijke geluiden. Oehs en Ahs werden afgewisseld met heftig gedruk en geborrel. Alleen de geur al leverde accuut hepatitis op. Het werd ons snel duidelijk dat we in een ware poepfabriek waren beland. Na een welgetelde tien minuten wachten, kwam er een hokje vrij. Ik zal nu stoppen met de beschrijving van dit avontuur, want wat ik aantrof, zal jullie eetlust voor de rest van de dag verjagen.

Bolivia. Een ander avontuur volgde. Na een busticket naar Tupiza bemachtigd te hebben en 's avonds vol vertrouwen richting busterminal te zijn gewandeld (de bussen die we in Chili en Argentinië namen, waren immers erg comfortabel), kwam om 19.30u onze bus aanrijden. Ons onderkomen voor de komende 6 uur, volgens de planning. We hadden fijn de voorste stoelen (naast de ingang) gekozen, zodat we onze benen konden strekken. Dachten we. Nadat alle stoelen gevuld waren en wij ons realiseerden dat dit zo slecht nog niet was voor een Boliviaanse bus, werden de locals met een goedkoop tarief ingeladen. Ver voorbij het moment dat ik dacht dat de bus vol zat, lagen de mensen nog net niet op de bagageplanken bovenin. Elke vierkante centimeter was bezet. Elke vierkante millimeter ook. Mannen, vrouwen, kinderen en puppy's vulden de ruimte. Op een gegeven moment kregen wij een enkele weken oude baby op schoot. Mama zat op het trapje bij de deur. Een vrouw zat naast mij in het gangpad met haar benen en tassen in mijn beenruimte. Omdat er op de trap ook mensen zaten, kon ik mijn benen niet uitstrekken. Het gevolg was een serieuze kans op trombose.

De bus reed over zandweggetjes die in Nederland nog niet eens een naam hebben. De snelheid zal rond de 100 km/h hebben gelegen. Duizenden hobbels, honderden bochten, twee dronkaards die onderweg de bus zijn uitgezet en 8 uur later kwamen we eindelijk aan in Tupiza (de stad van Butch Cassidy & the Sundance Kid) en konden mijn benen het genot van vrijheid weer ervaren.

Het is duidelijk: we hebben de ontwikkelde Zuid-Amerikaanse landen achter ons gelaten...

Hasta la Pasta!

Laurie