Warempel, 'n waar wereldwonder!

Hola amigos!

The story continues. The floating islands: eilandjes gemaakt van riet, waar mensen in enkele hutjes op wonen. Typerend voor het Titikakameer. Om dit te ervaren, boekten we een tweedaagse boottoer met overnachting bij locals thuis. Jammer voor Anick (die zeeziek is), want we brachten in totaal zo'n 7 uur op een boot door. Na een klein uurtje op een rieten eiland, ging de boot verder. Dit bleek het enige drijvende eilandje van de hele toer te zijn. De andere bestemmingen waren namelijk 'gewone' eilanden. (Klein beetje het gevoel te zijn opgelicht...)

Aangekomen op Amantani eiland werden we opgewacht door Filomena, onze gastvrouw. Na een kwartiertje over het eiland lopen (wat nog meeviel, aangezien sommige mensen een uur naar hun huis moesten lopen), kwamen we aan bij het huisje waar we zouden overnachten. Aangezien wij verwachtten op een rieten bedje op een drijvend eiland te slapen, waren we enigszins verbaasd te zien dat de kamer nog beter was dan menig hostel waarin wij overnacht hebben. Het eten daarentegen was weinig variërend. Omdat rijst en aardappel hier overal groeien, houden Peruanen ervan beide in alle maaltijden te verwerken. Met een soepje vooraf (Anick's favoriet). Het gevolg is elke middag en avond een erg soortgelijk maal. We hielden er in ieder geval géén voedselvergiftiging aan over (wat in Zuid-Amerika wel normaal is), dus we mogen eigenlijk niet klagen.

Activiteiten bestonden vooral uit wandelen, hiken en lopen. Erg gevarieerd dus! 's Avonds (toen iedereen bekaf was van de zojuist genoemde activiteiten) was er een dansavond met lokale muziek, met klederdracht en al. Op het eind van de avond werd hier nog geld voor gevraagd ook (ik had het kunnen weten). Na de volgende dag om 6 uur te zijn opgestaan en om 7 uur terug bij de boot te zijn, bleek dat onze Filomena zich in de tijd had vergist (altijd fijn in de ochtend). Een goed uur later kwam de rest van de groep en vertrok de boot naar het volgende eiland, waar (jawel!) nog wat gewandeld werd.

De volgende stop was Cusco; hart van het voormalige Inca rijk. Ik zal jullie de beschrijving van de prachtige koloniale architectuur besparen en het erop laten dat het een erg aangename stad met mooie pleinen is. Hier kwamen we, na een nachtbus, om 4.30u 's ochtends aan. Niet echt een christelijk tijdstip, maar het zij zo. Meteen de volgende dag besloten we met een paar vrienden mee te gaan op de vierdaagse Inka Jungle Trek met als einddoel Machu Picchu. Vertrek: 6.15u. Zoals jullie merken, is dit qua wektijden geen typische vakantie (side note, Anick en ik zijn erg gezellig rond dit tijdstip van de dag) ;)

De eerste dag was er een downhill mountainbiketocht van 3 uur gepland. We begonnen op 4200 meter hoogte in de wolken en volgden een smal bergweggetje (naast een ravijn) naar beneden, tot ongeveer 2400 meter. Onderweg moesten we een paar keer een stroompje water over, wat resulteerde in een erg natte broek. Al helemaal voor Anick, die onderuit ging en kon concluderen dat het materiaal geen veiligheidsprijzen won. De volgende dag, die ook alweer om 6.00u begon, bestond uit een hike van 8 uur. Omdat er twee zieken in onze groep waren, duurde het nog iets langer. Ongeveer 10 uur en 50 muggenbulten op mijn benen later kwamen we aan bij de hotsprings die alle viezigheid van ons afspoelden en onze spieren eindelijk die welverdiende ontspanning gaven.

Op de derde dag werd er voor de afwisseling nog wat gelopen: zo'n vier uur. (Ik doe nu wel zo sarcastisch, maar eigenlijk was het een adembenemende tocht!) We sliepen in jungle stadje Aguas Caliente, aan de voet van de Machu Picchu. Dag 4 begon om 3.50u (ons dieptepunt qua wektijden). Om 5 uur ging de brug over de rivier onderaan de berg open en konden we aan de tocht beginnen. Trappen, heel veel trappen (zodanig veel dat ik er het komende jaar geen meer kan zien). In rap tempo en zonder pauze liepen wij als ware commando's in slechts 40 minuten (gemiddeld is 60 minuten) naar boven, met slechts één doel: vóór de meute bij Machu Picchu zijn.

Om 6 uur ging het park open en met de eerste 100 mensen stroomden wij naar binnen. Na, jawel, nog wat trappen te zijn opgelopen, stonden we als de koning te rijk midden in de wolken. Langzaam trokken de wolken als een deken naar beide zijdes weg (zoals Mozes de zee in tweeën spleet), zodat de oude Inca stad zichtbaar werd. Op precies het juiste moment wierp de zon zijn stralen op de stad als waren het schijnwerpers. Daar, op dat moment, voelde ik mij de meest bevoorrechte persoon op aarde en ging ik bijna in God geloven, aangezien wat ik zag niet menselijk was. Opeens waren al die kilometers, traptreden en intussen over de honderd muggenbulten het meer dan waard. Het is duidelijk: het hoogtepunt van onze reis is bereikt!

Een gelukkig mens groet u;

Laurie