Churros, kokosnoten en caipirinha´s

Buenos Dias,

Na een dikke week in het paradijs van de tango, de Copacabana en de steaks is het nu dan echt tijd om even een update naar het thuisfront te sturen. Ja, we leven nog en nee, we hebben elkaar nog niet het hoofd ingeslagen. Kortom: tutti paletti! Ik bespaar jullie alle sightsee verhalen. Jullie kunnen op de foto's (die overigens op Facebook staan dit keer) immers zien wat mijn ogen de afgelopen dagen hebben waargenomen.

We werden in Rio de Janeiro, na een 25-uur durende reis, met open armen ontvangen door Cristo Redentor. 3 Dagen en ongeveer 250 foto´s later waande ik mij een ware Japanse toerist. We hebben ons letterlijk de blaren op de voeten gelopen, daar ons hostel toch niet zo heel erg centraal bleek te liggen. Toen we de bus naar het vliegveld wilden nemen, hebben we ongeveer een uur in de regen staan wachten omdat de eerste bus ons totaal voorbij reed. Wat is backpacken toch leuk! En Braziliaans openbaar vervoer nóg leuker! :|

Buenos Aires kwam als een culinaire opluchting na alle frites, rijst en gefrituurde vis in Rio. Empanadas, lokale pizza's en wijn waren niet aan te slepen! De verhalen over steaks die met een lepel te eten zijn, zo mals, klonken als muziek in onze oren. Het vinden van een geschikt steakhouse (parrilla) bleek echter een onverwacht moeilijke opgave. We hebben flink wat taai vlees en wirwars van pezen moeten verslinden voordat we dachten de hemel gevonden te hebben. Gisteravond gingen we vol goede moed op pad. Eerlijk gezegd schoven onze prioriteiten enigszins omdat het al 9 uur was en onze magen nog steeds leeg waren (voor Argentijnen overigens erg normaal). Omdat het Engels van de ober niet verder kwam dan 'no' en mijn Spaans nog geen vloeiende vorm heeft aangenomen, besloot ik mijn gewenste steak te omschrijven als 'rojo rojo'. Erg rood dus. Een vorige ervaring leerde dat 'medium' hier erg taai is en ik wilde dat risico niet weer nemen. Wij kregen echter een ander risico op ons bord, letterlijk. De steak keek ons aan alsof hij zojuist was geslacht en rechtstreeks op ons bord gelegd. Anick hoorde hem 's avonds nog loeien in haar maag. Na de helft te hebben opgegeten, hebben we hem toch maar teruggestuurd naar de grill.

Momenteel verblijven wij in Mendoza; dé wijnstreek van Zuid-Amerika. Vandaag besloten wij daarom een wijntour te doen. Met fietsen zijn we langs drie wijngaarden gegaan. Daar hebben we de nodige informatie geabsorbeerd en vooral héél veel wijn geprobeerd. Omdat het zonde is om elke slok uit te spugen, hebben we alles braaf doorgeslikt. Ik geloof dat het pas 3 uur was toen we begonnen te wankelen en elke grap hilarisch leek. En toen ging de toer nog door...

Vanavond besloten we onze eigen steaks te maken. Mijn chefkok (aka Anick) heeft de biefstukjes tot perfectie bereid en we moesten in samenspraak concluderen dat dit toch echt de beste steaks waren die wij tot nu toe in Argentinië hebben gegeten. Gevolg: we gaan in de toekomst toch vaker zelf koken :) (Notitie voor Anick's ouders: jaja, ze kookt toch écht op reis!)

Morgen nemen we de dagbus (7 uur) naar Santiago in Chili. Als de pas door de Andes open is, heet dat. Nog even afwachten dus. 7 uur klinkt wellicht lang, maar vergeleken met de reizen die we al hebben afgelegd (15 uur van Buenos Aires naar Mendoza) en nog gaan afleggen (18 uur van Mendoza naar Salta) is dit niks. Behalve voor Anick, die erg wagenziek is...

Ik ga me naar de patio begeven, waar het vanavond mojito avond is. Klinkt als een geschikte inleiding van een goede nachtrust! :)

Hasta la vista!

Laurie