Saint Louis & Memphis
Door: lauriebertholet
Blijf op de hoogte en volg Laurie
30 Maart 2012 | Verenigde Staten, Topeka
Het begon allemaal op vrijdag 16 maart om 5 uur ‘s ochtends. Na bijna midden in de nacht anderhalf uur te hebben gewacht, al zittend op een kratje voor een tankstation, kwam dan eindelijk de (Greyhound) bus. Ik voelde me als in een CSI aflevering. Zo’n scene waar je bij ’t begin al weet dat het fout gaat en denkt: “meisje, waarom doe je dit toch ook?”. Enfin, de bus was er eindelijk. Bleek dat er 2 plaatsen over waren terwijl er 10 mensen stonden te wachten. Fijn… Ik besloot mijn egoïstische ik het te laten winnen van de wereldverbeteraar en kroop snel de bus in. Ik kreeg een plek naast de motor zodat ik aan één kant gaar gebakken werd. Aan de andere kant zat een dwaze Pakistaan die ‘in zijn slaap’ (?) steeds bijna tegen me aan kroop (inclusief hoofd op m’n schouder). Het valt natuurlijk altijd te proberen… Ik zou graag zeggen dat het type reizigers varieerde, maar de groep bleef beperkt tot (illegale?) immigranten, hippies en zwervers… en ik.
Bij een tussenstop in Columbia, Missouri, kwam er meer variatie; een groep van 7 (ex?) gedetineerden stond ons onder begeleiding van politieagenten op te wachten. Ook was er een bejaard Mormonen-stel dat de bus in wilde. Een groter contrast kan ik me niet indenken! Het duurde ruim een uur voordat de Mormoonse man inclusief rolstoel was ingeladen. In dat uur mocht niemand de bus verlaten, ondanks de 26 graden buiten en de drang naar voedsel en wc. Ik voelde me alsof ik in een strafkamp was. En daar had ik dan $75 voor betaald… Fijn…
Zaterdag in Saint Louis was het Saint Patricks day; een Ierse feestdag. Van ’s ochtends 10 uur tot half 2 ’s nachts werd er aan een stuk door gefeest. Alles en iedereen was groen. Wat een spektakel!
En toen Memphis… Als iemand me van tevoren had verteld dat je hier op een dag minstens 3 uur moet uittrekken voor het wachten op openbaar vervoer (welkom in Amerika!) had ik een goed boek in m’n tas gestopt. Bij gebrek aan advies ben ik totaal in het reine gekomen met mezelf; er was namelijk behoorlijk wat tijd voor zelfreflectie. Bovendien kan ik jullie vertellen, gebaseerd op ervaringen en geen generaliseringen of vooroordelen, dat negervrouwen chagrijnige krengen zijn en negermannen de meest beschaafde, grappige en beleefde schepsels. No offense! Dit geldt niet alleen voor de tientallen buschauffeurs en trambestuurders die wij hebben gekeurd, maar ook voor winkelpersoneel etc.
Ik kan Beale Street, Union Avenue, Sun Studio en Lorraine Motel (waar Martin Luther King werd neergeschoten) van m’n lijstje afstrepen. Al lopend door de straten en “walking in Memphis” neuriënd, kon ik de woorden uit het liedje invullen met alles wat ik had gedaan. :) Een poging om mijn lunch in een parkje op te eten eindigde in een poging om uit het ghetto, waar ik per ongeluk in was beland, te ontsnappen. Op de een of andere manier voel ik me als blank meisje niet helemaal op mijn gemak tussen heel veel donkere mannen (CSI aflevering 2).
Woensdag, toen Vivi, mijn Franse mede-reiziger was gearriveerd, gingen we richting Graceland. Wederom met een flinke vertraging door het openbaar vervoer. Mijn Elvis-kennis verbleekte compleet vergeleken met de gepassioneerde fans die een complete kruistocht hadden gemaakt om er te komen. Ik verwachtte gewoon een huis met een hek eromheen. Ik verwachtte fout. Welkom in Amerika. Disney-avontuur deel zoveel. Nee, Disney is er niets bij! Er werden letterlijk busladingen toeristen aan- en afgevoerd. Natuurlijk haalden wij de gemiddelde leeftijd met minstens 20 jaar naar beneden. Activiteiten varieerden van een foto voor een nepachtergrond tot het investeren van $3000 in een ‘echt’ Elvis pak. Het ernstige hieraan is dat er ook nog altijd mensen zijn die hierin mee gaan… Amerika…
Omdat het regende besloten we ’s avonds naar de bioscoop te gaan. In Europa hebben ze overal in de stadscentra bioscopen. Ik had beter kunnen weten, want ik ben in Amerika! Na een dik half uur met de bus arriveerden we eindelijk bij een mall met bioscoop. In het uur dat we hadden tot de film begon zijn we opzoek gegaan naar kledingstukken die ons warmte konden geven in een van de veel te koude airconditioning-bioscoopzalen die Amerika rijk is. We slaagden met een aantal kniekousen en been/arm-warmers. Na de film nog even Beale Street onveilig gemaakt en toen totaal verzadigd het bed van ons super coole en goedkope hostel ingedoken. De dag erna zou alweer vroeg de wekker gaan om de trein van 6 uur naar New Orleans te halen…
Omdat New Orleans een (positief) avontuur op zich was, bewaar ik dat voor een volgend blog.
Ik verwacht dat jullie voor nu weer even van de straat af zijn met deze portie leesvoer.
Bedankt trouwens voor de leuke berichtjes weer! Altijd leuk om wat terug te horen! :)
You were always on my mind,
Laurie
Foto’s: https://picasaweb.google.com/106926455803743302846/SaintLouisMemphis?authkey=Gv1sRgCI-E2-bJ2921ew
Bij een tussenstop in Columbia, Missouri, kwam er meer variatie; een groep van 7 (ex?) gedetineerden stond ons onder begeleiding van politieagenten op te wachten. Ook was er een bejaard Mormonen-stel dat de bus in wilde. Een groter contrast kan ik me niet indenken! Het duurde ruim een uur voordat de Mormoonse man inclusief rolstoel was ingeladen. In dat uur mocht niemand de bus verlaten, ondanks de 26 graden buiten en de drang naar voedsel en wc. Ik voelde me alsof ik in een strafkamp was. En daar had ik dan $75 voor betaald… Fijn…
Zaterdag in Saint Louis was het Saint Patricks day; een Ierse feestdag. Van ’s ochtends 10 uur tot half 2 ’s nachts werd er aan een stuk door gefeest. Alles en iedereen was groen. Wat een spektakel!
En toen Memphis… Als iemand me van tevoren had verteld dat je hier op een dag minstens 3 uur moet uittrekken voor het wachten op openbaar vervoer (welkom in Amerika!) had ik een goed boek in m’n tas gestopt. Bij gebrek aan advies ben ik totaal in het reine gekomen met mezelf; er was namelijk behoorlijk wat tijd voor zelfreflectie. Bovendien kan ik jullie vertellen, gebaseerd op ervaringen en geen generaliseringen of vooroordelen, dat negervrouwen chagrijnige krengen zijn en negermannen de meest beschaafde, grappige en beleefde schepsels. No offense! Dit geldt niet alleen voor de tientallen buschauffeurs en trambestuurders die wij hebben gekeurd, maar ook voor winkelpersoneel etc.
Ik kan Beale Street, Union Avenue, Sun Studio en Lorraine Motel (waar Martin Luther King werd neergeschoten) van m’n lijstje afstrepen. Al lopend door de straten en “walking in Memphis” neuriënd, kon ik de woorden uit het liedje invullen met alles wat ik had gedaan. :) Een poging om mijn lunch in een parkje op te eten eindigde in een poging om uit het ghetto, waar ik per ongeluk in was beland, te ontsnappen. Op de een of andere manier voel ik me als blank meisje niet helemaal op mijn gemak tussen heel veel donkere mannen (CSI aflevering 2).
Woensdag, toen Vivi, mijn Franse mede-reiziger was gearriveerd, gingen we richting Graceland. Wederom met een flinke vertraging door het openbaar vervoer. Mijn Elvis-kennis verbleekte compleet vergeleken met de gepassioneerde fans die een complete kruistocht hadden gemaakt om er te komen. Ik verwachtte gewoon een huis met een hek eromheen. Ik verwachtte fout. Welkom in Amerika. Disney-avontuur deel zoveel. Nee, Disney is er niets bij! Er werden letterlijk busladingen toeristen aan- en afgevoerd. Natuurlijk haalden wij de gemiddelde leeftijd met minstens 20 jaar naar beneden. Activiteiten varieerden van een foto voor een nepachtergrond tot het investeren van $3000 in een ‘echt’ Elvis pak. Het ernstige hieraan is dat er ook nog altijd mensen zijn die hierin mee gaan… Amerika…
Omdat het regende besloten we ’s avonds naar de bioscoop te gaan. In Europa hebben ze overal in de stadscentra bioscopen. Ik had beter kunnen weten, want ik ben in Amerika! Na een dik half uur met de bus arriveerden we eindelijk bij een mall met bioscoop. In het uur dat we hadden tot de film begon zijn we opzoek gegaan naar kledingstukken die ons warmte konden geven in een van de veel te koude airconditioning-bioscoopzalen die Amerika rijk is. We slaagden met een aantal kniekousen en been/arm-warmers. Na de film nog even Beale Street onveilig gemaakt en toen totaal verzadigd het bed van ons super coole en goedkope hostel ingedoken. De dag erna zou alweer vroeg de wekker gaan om de trein van 6 uur naar New Orleans te halen…
Omdat New Orleans een (positief) avontuur op zich was, bewaar ik dat voor een volgend blog.
Ik verwacht dat jullie voor nu weer even van de straat af zijn met deze portie leesvoer.
Bedankt trouwens voor de leuke berichtjes weer! Altijd leuk om wat terug te horen! :)
You were always on my mind,
Laurie
Foto’s: https://picasaweb.google.com/106926455803743302846/SaintLouisMemphis?authkey=Gv1sRgCI-E2-bJ2921ew
-
31 Maart 2012 - 08:37
Pappa:
Laurie,
Na jouw USA avontuur kun jij, denk ik, een boek hierover schrijven dat het boek van Maarten van Rossum overtreft in een mengelmoes van verbazing, afgrijsen en cynisme.
Je beschrijft het prachtig en volgens mij ga jij nu Veolia en de NS weer waarderen
groetjes,
Pappa
-
31 Maart 2012 - 10:19
Roelof:
Ik had bij de pretty little thing foto jou er wel in verwacht, daar in die jungle room!
Leuk om te lezen weer, have fun nog daar! -
31 Maart 2012 - 10:31
Miriam/mama:
hey wereldreiziger!
ik krijg meteen beelden bij je verhalen..weet in elk geval nu dat je idee om permanent in VS te gaan wonen een stuk gezakt is op je "things to do" lijstje..;-)..ga snel foto`s kijken en je terugreis regelen..veel plezier nog! xx -
01 April 2012 - 16:33
Maud:
Leuk verslag Laurie, ben benieuwd naar je New Orleans ervaringen :)
Have fun! X -
01 April 2012 - 18:00
Iris:
Weer een leuk verhaal Laurie! Geniet nog van je 'spannende' avonturen daar, voor je het weet sta je op zondagochtend weer in de wei! X -
03 April 2012 - 19:56
Yvonne:
Laurie, gelukkig heb je nu toch allerlei leuke dingen kunnen doen! veel plezier nog daar ! ook studiepunten gehaald? of is dat een gekke vraag. haha
-
03 April 2012 - 20:15
Naomi's (DA2) Moeder:
Hoi Laurie,
Ik heb alles in een keer gelezen. Het is heerlijk om te lezen. Jammer dat ze je niet heben toegelaten in het voetbalteam. Afgelopen zondag tegen Roggel hebben DA1 revanche genomen en hebben met 7-1 gewonnen. Wendy is flink geblesseerd en moet 7 weken stoppen en Manon of Joyce Eussen had ook iets waardoor ze een tijdje moesten rusten. Ik wens je nog veel studieplezier en let goed op je zelf.
groetjes Naomi en Hady -
04 April 2012 - 07:46
Laurie,:
Hoe gaat het met je? Ben blij als je weer terug bent. Het is slecht weer daar en ben benieuwd of dat weer bij jou is. Laat gauw wat weten.
Groet Elly
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
