Saint Louis & Memphis

Het begon allemaal op vrijdag 16 maart om 5 uur ‘s ochtends. Na bijna midden in de nacht anderhalf uur te hebben gewacht, al zittend op een kratje voor een tankstation, kwam dan eindelijk de (Greyhound) bus. Ik voelde me als in een CSI aflevering. Zo’n scene waar je bij ’t begin al weet dat het fout gaat en denkt: “meisje, waarom doe je dit toch ook?”. Enfin, de bus was er eindelijk. Bleek dat er 2 plaatsen over waren terwijl er 10 mensen stonden te wachten. Fijn… Ik besloot mijn egoïstische ik het te laten winnen van de wereldverbeteraar en kroop snel de bus in. Ik kreeg een plek naast de motor zodat ik aan één kant gaar gebakken werd. Aan de andere kant zat een dwaze Pakistaan die ‘in zijn slaap’ (?) steeds bijna tegen me aan kroop (inclusief hoofd op m’n schouder). Het valt natuurlijk altijd te proberen… Ik zou graag zeggen dat het type reizigers varieerde, maar de groep bleef beperkt tot (illegale?) immigranten, hippies en zwervers… en ik.
Bij een tussenstop in Columbia, Missouri, kwam er meer variatie; een groep van 7 (ex?) gedetineerden stond ons onder begeleiding van politieagenten op te wachten. Ook was er een bejaard Mormonen-stel dat de bus in wilde. Een groter contrast kan ik me niet indenken! Het duurde ruim een uur voordat de Mormoonse man inclusief rolstoel was ingeladen. In dat uur mocht niemand de bus verlaten, ondanks de 26 graden buiten en de drang naar voedsel en wc. Ik voelde me alsof ik in een strafkamp was. En daar had ik dan $75 voor betaald… Fijn…

Zaterdag in Saint Louis was het Saint Patricks day; een Ierse feestdag. Van ’s ochtends 10 uur tot half 2 ’s nachts werd er aan een stuk door gefeest. Alles en iedereen was groen. Wat een spektakel!

En toen Memphis… Als iemand me van tevoren had verteld dat je hier op een dag minstens 3 uur moet uittrekken voor het wachten op openbaar vervoer (welkom in Amerika!) had ik een goed boek in m’n tas gestopt. Bij gebrek aan advies ben ik totaal in het reine gekomen met mezelf; er was namelijk behoorlijk wat tijd voor zelfreflectie. Bovendien kan ik jullie vertellen, gebaseerd op ervaringen en geen generaliseringen of vooroordelen, dat negervrouwen chagrijnige krengen zijn en negermannen de meest beschaafde, grappige en beleefde schepsels. No offense! Dit geldt niet alleen voor de tientallen buschauffeurs en trambestuurders die wij hebben gekeurd, maar ook voor winkelpersoneel etc.

Ik kan Beale Street, Union Avenue, Sun Studio en Lorraine Motel (waar Martin Luther King werd neergeschoten) van m’n lijstje afstrepen. Al lopend door de straten en “walking in Memphis” neuriënd, kon ik de woorden uit het liedje invullen met alles wat ik had gedaan. :) Een poging om mijn lunch in een parkje op te eten eindigde in een poging om uit het ghetto, waar ik per ongeluk in was beland, te ontsnappen. Op de een of andere manier voel ik me als blank meisje niet helemaal op mijn gemak tussen heel veel donkere mannen (CSI aflevering 2).

Woensdag, toen Vivi, mijn Franse mede-reiziger was gearriveerd, gingen we richting Graceland. Wederom met een flinke vertraging door het openbaar vervoer. Mijn Elvis-kennis verbleekte compleet vergeleken met de gepassioneerde fans die een complete kruistocht hadden gemaakt om er te komen. Ik verwachtte gewoon een huis met een hek eromheen. Ik verwachtte fout. Welkom in Amerika. Disney-avontuur deel zoveel. Nee, Disney is er niets bij! Er werden letterlijk busladingen toeristen aan- en afgevoerd. Natuurlijk haalden wij de gemiddelde leeftijd met minstens 20 jaar naar beneden. Activiteiten varieerden van een foto voor een nepachtergrond tot het investeren van $3000 in een ‘echt’ Elvis pak. Het ernstige hieraan is dat er ook nog altijd mensen zijn die hierin mee gaan… Amerika…

Omdat het regende besloten we ’s avonds naar de bioscoop te gaan. In Europa hebben ze overal in de stadscentra bioscopen. Ik had beter kunnen weten, want ik ben in Amerika! Na een dik half uur met de bus arriveerden we eindelijk bij een mall met bioscoop. In het uur dat we hadden tot de film begon zijn we opzoek gegaan naar kledingstukken die ons warmte konden geven in een van de veel te koude airconditioning-bioscoopzalen die Amerika rijk is. We slaagden met een aantal kniekousen en been/arm-warmers. Na de film nog even Beale Street onveilig gemaakt en toen totaal verzadigd het bed van ons super coole en goedkope hostel ingedoken. De dag erna zou alweer vroeg de wekker gaan om de trein van 6 uur naar New Orleans te halen…

Omdat New Orleans een (positief) avontuur op zich was, bewaar ik dat voor een volgend blog.
Ik verwacht dat jullie voor nu weer even van de straat af zijn met deze portie leesvoer.
Bedankt trouwens voor de leuke berichtjes weer! Altijd leuk om wat terug te horen! :)

You were always on my mind,

Laurie

Foto’s: https://picasaweb.google.com/106926455803743302846/SaintLouisMemphis?authkey=Gv1sRgCI-E2-bJ2921ew