Celebrity in Hepatitis Heaven

Haaaj iedereen!

Hier dan een eerste verslag vanuit het warme Maleisie!

Onze reis is prima verlopen. Lang, maar lang leve de films! Toen we met een gedeeld taxi, met onze Belgische vriend Sander die we op het vliegveld hebben leren kennen, op KLCC (het centrum van Kuala Lumpur, bij de bekende (Petronas Towers) aankwamen, begon het al goed. We hadden net een simcard voor de telefoon gekocht toen 3 Indiers naar ons toe kwamen met de vraag: "you take snapsnap?" what the heck? Uiteindelijk vroeg k dan de camera omdat, na wat gebarentaal, duidelijk werd dat het om het nemen van een foto ging. "No, no, you here!" Bleek dat ik juist met ze op de foto moest! Haha! Als dank kreeg ik een sleutelhanger (WTF?) en een visitekaartje. Als ik eens in India was moest ik maar langskomen... Okay..... :s

Na onze host voor de komende dagen (Amin, via couchsurfing) te hebben gevonden (hij was al een uur op ons aan het wachten), naar zijn flat gegaan. Keurig appartement! Heerlijk! Geen kakkerlakken, spinnen of warmte. Lang leve de airco! Alleen jammer dat ik in de eerste nacht door de windkracht 3 die door de kamer raast een enorme verkoudheid heb opgelopen :(
's Avonds nam Amin ons mee naar zijn favoriete lokale restaurant. Toen we erheen liepen zeiden Eline en ik nog tegen elkaar; "Hier zou ik dus nooit gaan eten! Dat is gewoon vragen om hepatitis!" Maar toch was het the place to be... We bestelden vanalles, o.a. pijlstaartrog (ik citeer: "sir, what kinda fish is this?" "ehhhh big fish!!" "fuck, we zijn toch geen walvis aan het eten he?!")

Een tweede avondje uiteten bij een vergelijkbare tent leverde ook weer wat unieke momenten op. We moesten Chickenfish proberen.. Okay. Hadden ze niet. "One moment!" 3 minuten later werd er een verse vis langs ons terras het restaurant in geloodsd "Sir, chicken fish!" Nou zo bijzonder was hij niet hoor! Haha! Er was ook livemuziek! Een zanger, gehandicapt, vergenoegde ons met zijn engelachtige stem (NOT). Nadat we hem wat geld hadden gegeven gaf hij alles; voor de mensen die het genoegen hebben te weten hoe ik zing; ongeveer zo, maar dan nog heftiger! Maar wees eerlijk, wat verwacht je dan van een man van een halve meter lang?! (Ocherm!)

We hebben al goed Maleisisch geleerd ook. Resipi = recepten, Teksi = taxi en Bas = bus. Erg moeilijk ;p Ze schrijven de Engelse woorden vaak gewoon fonetisch op... Maar ook al hadden we deze taal bijna onder de knie, kregen we de rekening in het Chinees! Haha! :s

In een winkeltje pronkten pakjes sigaretten achter de toonbank. De plaatjes die erop stonden waren werkelijk zoooo ranzig, dat ik het bewonderenswaardig vind als iemand dan nog durft te roken (zie foto voor onderbouwing). Over ranzig gesproken, op de menukaart van een toch wel chique tapasbar, pronkte de volgende delicatesse; "chocolate mousse, olive oil, sea salt on toast" Al honger??? :|

Gisteravond gingen we nog even naar de Petronas Towers om een foto te maken van de verlichte torens. We stonden net klaar met de camera's, wilden op de knop drukken, en BAM, alle lampen op de toren uit. HUH?! Bleek dat om 12 uur 's nachts dus alles uitgaat! Haha. Goed getimed.. (NOT)

Met geen enkele vorm van twijfel kijken we ook terug op het feit dat we het aanbod van een lift naar de Cameron Highlands (240 km van hier, dat is in Maleisische begrippen 4 uur rijden...) hebben afgeslagen. De betreffende auto was in onze termen absoluut niet door een APK-keuring gekomen. Lees: bij elk hobbeltje knipperden de portierlampen, het raam, dat eens in de 5 minuten gestaag omlaag zakte, moest handmatig terug naarboven worden geschoven, en er was geen radio maaarrrrrr we hadden wel Amin. Hij zong allerlei heerlijke liedjes, van lokale TOP 40 tot een beschrijving van de omgeving ("the gps is so weird. It says 'turn left' but I don't want to turn left"). Verbazingwekkend is niet alleen het feit dat we uberhaupt bij het appartement aangekomen zijn na de eerste rit in deze auto (van een vriend van Amin), aangezien de gps tot tienmaal toe zei: "recalculating route", maar ook het feit dat we heelhuids zijn aangekomen.
Zoals Amin ook altijd zegt: "This is Malaysia. There are no rules in Malaysia!" (zie voor je: een 6 baans drukke weg oversteken....)

Trouwens, erg raar is ook dat als je gaat uiteten, of alleen wat drinken, op het moment dat je de menukaart krijgt ze meteen vragen 'what do you want?' Geen tijd om te kijken wat ze uberhaupt hebben.. :s
En over opmerkelijk gesproken, er zijn zo weinig prullenbakken hier! En dat valt echt wel op als je elke 10 minuten je neus moet snuiten en met een zakdoek loopt ;p

Ik maak er voor nu eens een eind aan. Sorry voor dit veel te lange blog, maar we hebben gewoon veel meegemaakt!
Morgen gaat de wekker vroeg (8u) want we hebben om 10.30 de bus naar de Cameron Highlands. Tot nu toe hebben we elke avond tot n uur of 3/4 wakker gelegen en werden we pas om half 2 's middags wakker, als gevolg van de jetlag, dus het wordt een moeilijke taak morgen!

Met deze bruisende stad (waar voor ieder wat wils is --> oud, zoals Chinatown en Little India, gecombineerd met nieuw, zoals de Petronas towers) laten we ook onze geweldige host Amin en onze Belgische vriend Sander achter. Op naar een nieuw avontuur!!

Adios!

x Laurie (en Eline)

foto's: https://picasaweb.google.com/106926455803743302846/Maleisie1?authkey=Gv1sRgCK3C2_vdv5P5LQ