Pottenkijkers!

Na een aantal dagen in de minder toeristische delen van Laos te hebben verbleven, werd het tijd om weer de drukte op te zoeken. Nog steeds samen met Gwen en Kevin, een Nederlands stel dat een wereldreis maakt (zie ook www.travelscrapbook.nl), reisde ik daarom zuidwaarts naar Vang Vieng.

Dit kleine stadje staat bekend om het 'tuben': in een grote band de rivier afdrijven. Onderweg zijn allerlei barretjes waar men zich dan te pletter zuipt. Gevolg: vorig jaar 12 doden. We konden hier niet weg zonder dit geprobeerd te hebben, maar deden het rustig aan. De rivier was zowaar nóg rustiger vanwege het droogseizoen. Veel vaart zat er dus niet in. Het was ook enorm ondiep. Op een aantal plekken bleven we zelfs vasthangen! Over de gehele afstand hebben mijn armen flink gepeddeld om vooruit te komen. Het gevaar was dus ver (héél ver) te zoeken. Toen wij in de veronderstelling waren het eindpunt bereikt te hebben en vervolgens een bordje zagen dat ons informeerde dat het nog 2 kilometer was, zijn we uitgestapt. Een tuktuk bracht ons terug naar het stadje waar een heerlijke baguette (kenmerkend voor Laos) enige troost bood voor de teleurstelling.

Na drie dagen in Vang Vieng werd het tijd om door te reizen. Het minibusje naar Phonsavan, dat 6 uur duurde, werd de locals al na een uurtje te veel: een kakofonie van kotsgeluiden en gesmak, afgewisseld met luide telefoongesprekken en intens gerochel galmde door het voertuig. Op een gegeven moment zat de hele rij achter ons te kotsen en het hield niet op! Lang leve Avicii om de geluiden te boven te blijven! We smeerden tijgerbalsem onder de neus omdat de geur niet te harden was. De lichtelijk brandende bovenlip namen we daarbij voor lief. Ik denk dat het hele ensemble er behoorlijk grappig uit zag: 3 nuchtere Nederlanders op een rij en erachter een stuk of 16 Laotianen, waarvan de helft het druk had met zakjes vullen. Deze volle kotszakjes werden overigens gewoon open door het raam naar buiten gegooid! Ik wist niet wat ik zag toen het eerste zakje naast mijn gezicht verscheen en net zo snel door het raam verdween. Ze bleven aangevoerd worden. Ik vroeg mij af hoe groot de magen van deze kleine mensjes moesten zijn om zoveel braaksel te produceren!

Na een paar uur mochten we dan eindelijk luchten tijdens een eetpauze, waar de Laotianen konden zorgen voor nieuwe munitie. De motor was nog niet gestart of een baby begon al te huilen! Gedurende de hele route (dus alle zes de uren) waren er gemiddeld 9 scherpe bochten per minuut (ja, ik heb geteld). Ik kan het de beste mensen, die waarschijnlijk überhaupt bijna nooit in een auto zitten, dus niet erg kwalijk nemen. Toen op het eind echter een zakje met nog wat kots erin naar voren kwam waaien, had ik er wel genoeg van. Gelukkig duurde het toen nog maar een half uur voordat ik al mijn zintuigen weer frisse lucht kon geven.

We waren naar Phonsavan gekomen om de Plain of Jars, de Vallei der Kruiken, te bezoeken. Dit is een grote vlakte met enorme stenen kruiken. Er hangt een groot mysterie omheen omdat niemand weet hoe de kruiken er gekomen zijn en waar ze voor dienden. Ook bevonden wij ons hier in de zwaarst getroffen provincie van de Vietnamoorlog. In totaal is er in Laos voor $2,2 miljoen per dag door de VS gebombardeerd. Doel van deze bombardementen was het gebied rondom de Mekong rivier, via welke noord-Vietnam de Vietcong in het zuiden bevoorraadde. Laos is dus een onschuldig slachtoffer dat nooit om betrokkenheid heeft gevraagd. Er liggen hier nog ongeveer 80 miljoen gevaarlijke bommen die nog niet zijn afgegaan! Ondanks het dagelijkse werk om deze te vernietigen, en de steun van vele landen, is er pas 0,01% onschadelijk gemaakt. Opmerkelijk is dat de VS geen enkele bijdrage levert terwijl juist dit land verantwoordelijk is voor alle ellende! In een informatiecenter kwamen verhalen voorbij van slachtoffers, jong en oud. Voornamelijk de economische gevolgen zijn schrijnend. Als een man bijvoorbeeld zijn armen verliest, kan hij zijn gezin niet meer onderhouden. Enkele overlevenden hebben daarom zelfs zelfmoord gepleegd.

Wij waren echter voornamelijk voor de Vallei der Kruiken gekomen. Deze gingen we dan ook per scooter bezoeken. Na ongeveer 2 uur rijden (we waren ook nog ergens verkeerd gereden) kwamen we eindelijk aan bij veld 3 (er waren er 3 en deze stond te boek als 'de mooiste'). Nadat we entree hadden betaald (€1,50), bleek dat we nog een stuk door weilanden moesten lopen. Bang om op een landmijn te stappen, bleven we keurig op de paadjes. Na ongeveer 500 meter bereikten we het 'veld'. Deze was zo'n 160 m2. Niet erg groot dus. De grootste potten waren nog niet half zo groot als ons beloofd was. Tot overmaat van ramp was er nog één andere toerist op de plek die het op de een of andere manier klaarspeelde om telkens in onze foto's te lopen (een Rus uiteraard). Na welgeteld 15 minuten hadden we het gezien en begonnen we aan de lange rit terug.

Dichter bij huis bevond zich nog veld 1 van de Vallei der Kruiken. Dit zou de grootste zijn. Omdat we er toch ongeveer langs kwamen en we hoopten de teleurstelling van het derde veld enigszins te compenseren, stopten we er. Na weer een toegangsprijs van €2 (en een verplichte fee van €0,40 om de mannen op onze scooters te laten passen) bracht een klein busje ons naar het veld. Dit was een stuk groter dan we zojuist gezien hadden. We vonden gelijk een kruik van ongeveer 2 meter hoog. Dat kwam meer in de buurt van onze verwachtingen! Zo konden we onze dag 'potten kijken' toch nog met een positieve stemming afsluiten en waren we niet voor niets naar Phonsavan gekomen.