Handen besmeurd, broek gescheurd

Ik heb inmiddels Laos bereikt. De reis hiernaartoe was ook een heel verhaal op zich, maar dat bewaar ik ;p

Vanuit Luang Prabang, een stadje waar ik de eerste paar dagen in Laos heb doorgebracht, heb ik een minibusje genomen naar Nong Khiaw (weer zo'n naam die ik niet kan onthouden). Ik was al om 8 uur op het busstation in Luang Prabang omdat mij was verteld dat de bus om half 9 vertrok. Dit bleek half 10 te zijn. Onderweg heb ik rural Laos gezien met bamboe huisjes zo klein als een badkamer in de Westerse wereld. Overal zwierven dieren over de weg. Kinderen van nog geen vier jaar oud liepen alleen naar huis van school langs de drukke weg vol gaten van minstens twintig centimeter diep!

Een over all conclusie in Laos is dat, wanneer je in een restaurantje eet, het zeker een uur duurt tot je je eten hebt. (Tip: bestel je eten dus ver voordat je honger hebt!) Ik heb geen idee waar dit aan ligt, want het gebeurt zelfs als het restaurant nagenoeg leeg is. Een avond verkoos ik een hamburger met friet boven lokaal eten, aangezien ik al drie weken rijst en noedels aan het eten was. Dit bleek een betere keuze dan mijn tafelgenoten die de lokale specialiteit en aanrader van het huis hadden gekozen: 'vis in bananenblad gebakken'.

Een van onze wandelingetjes leidde spontaan tot een excursie naar 'de grot'. De voorspelde vijf minuten lopen, bleken er in realiteit vijftig. Toen we er aankwamen, werden we verwelkomd door een paar locals (en uiteraard moesten we betalen). De eerste vraag die ons gesteld werd, was waar we vandaan kwamen. Het werd meteen duidelijk dat mensen uit Amerika hier niet worden gewaardeerd, gezien de geschiedenis (Amerika bombardeerde Laos tijdens de Vietnamoorlog zo erg dat het Laos het 'meest gebombardeerde land ter wereld' maakt. Nog steeds liggen er overal bommen en landmijnen, waarvan 30% nog niet is ontploft, wat dus nog steeds voor slachtoffers zorgt. Advies is dan ook om niet van de paden af te wijken). Een gast vertelde 20 jaar te zijn en al drie kinderen te hebben. Een andere man, die minder Engels sprak, werd onze zelfbenoemde gids.

Er volgde een pad naar de grot wat meer leek op 'expeditie Robinson' dan een rustige middagwandeling. Onze teenslippertjes hadden het zwaar op de natte modderachtige grond en de mossige rotsen. We moesten onder bomen door, over bomen heen en een paar rotsen opklimmen. Gelukkig is het enige dat eronder leed mijn nieuwe chillbroek, die nu bij het kruis een ventilatiegat ter grootte van een tennisbal heeft. Yep, ik scheurde uit mijn broek terwijl ik een rots op klom. Classic, right?! In de grot was het, hoe verrassend, pikdonker. Aangezien wij alle vier ons verstand in het hostel hadden achtergelaten, samen met onze hoofdlampjes en telefoons, konden we vrij weinig zien en rustte al ons vertrouwen op de gids met lampje. De grot had kennelijk vroeger als bunker gediend dus er was meer te zien dan we verwacht hadden (maar, zoals al duidelijk was, hadden we ons huiswerk niet zo heel goed gedaan en liet de voorbereiding her en der te wensen over).

Na twee dagen in het kleine stadje werd het tijd om door te reizen. Muangngoi was de bestemming. Een bootje zou ons er om 10.30u heen brengen. Opgekropt als sardientjes in een blik keken we toe hoe nog meer mensen en bagage werden ingeladen. Het comfort was ver te zoeken (lees: een houten plank onder onze kont) Zoals alles in Laos was het bootje uiteraard vertraagd. Na ongeveer 20 minuten wachten (ik was het gevoel in mijn derrière allang kwijt), konden we dan vertrekken. Het geluid van de motor maakte elke vorm van conversatie onmogelijk. De lauwwarme Laotiaanse wind zorgde toch voor een enigszins aangenaam ritje. Al zwevend over de Mekong rivier prijkten aan alle kanten de looiende versgroene heuvels die elk hun eigen geschiedenis hebben. Het stadje Muangngoi (alweer zo'n naam) is ook weer een verhaal op zich...

(Foto's volgen snel op Facebook. Internet is hier doorgaans te langzaam voor of er zijn geen computers. Vorige week heb ik een poging gedaan, maar moest ik na twee uur concluderen dat al mijn werk voor niks was geweest omdat de pc de foto's niet op Facebook wilde laden...)