Marrakech; stad waar alles kan!

Bij deze een verslag van mijn (slechts) 4 dagen Marrakech. Genoeg tijd in ieder geval om te ontdekken hoe de vork in de steel zit in dit islamitische land waar niks wat Allah verboden heeft een taboe is!
(Het lijkt misschien een hele lap tekst, maar ik zeg je: het is het lezen waard )

Dag 1 was al meteen een succes (NOT). De kunst van het onderhandelen waren we nog niet meester, wat al bleek uit het feit dat we voor een taxirit van het vliegveld naar het centrum het dubbele betaalden dan de doorsnee-toerist. Maar oefening baart kunst! Daar kwam nog eens bij dat onze chauffeur ons ergens afzette waar noch Alex, noch ik, noch onze routebeschrijving enig idee had waar dit was. Klein detail is dat de chauffeur zelfs geen Frans sprak, laat staan Engels, en ons dus niet kon helpen. Nu zul je denken; er lopen genoeg mensen rond die je kunt vragen, nou, deze mensen vragen dus allemaal geld om je de weg te wijzen! En een héél doordacht detail is dan dat ze nergens straatnaambordjes hebben hangen (waarschijnlijk afgepakt door de locals) zodat je dus werkelijk geen idee hebt waar je bent. Enig herkenningspunt is een moskee, maar daar zijn er 'iets' meer dan een handvol van in de oude medina. Op een of andere, wonderbaarlijke, wijze zijn we uiteindelijk toch bij het hostel uitgekomen. Als je de straat (het steegje) zou zien zou het je niet verbazen dat we het niet vonden. Maar het blijkt normaal te zijn dat er alleen maar donkere steegjes zijn, aangezien alle huizen de ramen aan de binnenkant hebben (aan de binnenplaats) ipv aan de buitenkant, zodat alle huizen tegen elkaar aan kunnen worden gebouwd. Deze huizen heten dan riads (dat je het even weet!).
Het hostel was helemaal geweldig! Veel mensen van de andere kanten van de oceaan; Canada, USA, Australië, etc. En ook al was de cola de eerste dagen warmer dan de douche, wij hebben er ons succesvol doorheengeslagen

De madness op hét plein Djemaa el Fna is onbeschrijflijk! Als van links iemand je vraagt (nee dwingt) of je een henna-tattoo wil dan krijg je van rechts een aapje op je schouder, terwijl achter je een of andere idioot op een fluitje speelt in de hoop dat er een slang uit zijn mandje kronkelt. Welcome to Marrakech, my friend!!
De eerste Islamitische woorden die we leerden zijn: "la, schokran!" (op z'n fonetisch), oftewel "nee, dankje". Op z'n Engels en Frans hadden deze woorden geen effect maar in het Arabisch leken het wel toverwoorden (zoals, Sesam open u!). Als je ze uitsprak waren de bedelaars en verkopers meteen stil! En áls het niet werkte volgde een "ialaiala!" (ga, ga!) --> uiterst effectief.

Je moet ook niet raar opkijken als opeens een stuk stoep ontbreekt en je vervolgens 30 cm naar beneden valt...
Als je de slakkenverkopers, de geitenkoppen (waarvan je de hersens mag uitlepelen) en de diarree-veroorzakende salades even door de vingers ziet is het echt een leuk plein!

Dag 2 bestond uit dingen doen zoals het een goede toerist betaamd. Palais el Bahia (een voormalig koninklijk paleis uit 1913), Jardin el Majorelle (met het huis van wijlen Yves Saint Laurent) en het moderne stadsdeel van Marrakech waar we onze vertrouwde vriend Mr. McDonalds vonden. En beschamend, maar waar, zijn we naar binnen gegaan. Het was wel even een opluchting om 'terug' te zijn in de Westerse Wereld en alles te kunnen bestellen zonder na te hoeven denken of het een slechte invloed op je darmflora en -fauna zou kunnen hebben. Mijn McFlurry (Toblerone!!) was al helemaal gesmolten toen ik 'm kreeg, maar net zo lekker!
Toen we even niet meer wisten waar we waren en wederom de straatbordjes ontbraken, hebben we adhv een biddende man op de stoep onze positie bepaald. Want als hij je de richting van Mekka wijst, kun je makkelijk bepalen waar het noorden is. (Mijn scouting-roots kwamen naar boven!!)

Het stapelbed naast ons was bezet door een stel uit Edinburgh (Schotland). Zij kwam uit Polen, hij uit Ierland. Leuke mensen. Met hen zijn we dan ook op dag 3 naar Essaouira (een kustplaats) gegaan. Goedkoopste cq. snelste optie was een taxi voor de hele dag te huren. We hadden een privé-chauffeur, genaamd Omar. Klinkt natuurlijk wel lekker chique, maar als ik je zeg dat de riemen ontbraken, er ipv airco sprake was van arko (alle ramen kunnen open) en ik een soort van vering in de banden zeer op prijs had gesteld op de Marokkaanse wegen, verdwijnt deze illusie al snel, toch? Maar hey, we reden in ieder geval een Mercedes!
Essaouira bleek een niet al te grote kustplaats. We hebben even door de straatjes geslenterd, lekker gegeten in de Marokkaanse variant van Snackpoint ('Chawarma de poulet' was hét gerecht daar) om vervolgens anderhalf uur lekker op het strand te bakken. Als afsluiter wilden we onszelf trakteren op overheerlijke vis (de haven was tenslotte 50 m verderop). Toen we vroegen waarom de gamba's zoveel duurder waren dan de mini-garnaaltjes verscheen er een lach op het gezicht van de restaurant-beheerder, haalde hij een doos tevoorschijn en vertelde trots: "they're from Argentina!!" ... en daarvoor kom je dus naar de zee in Marokko...

Op dag 4 zijn we met Rob, onze vriend uit Australië, op zoek gegaan naar het palmenpark met de kamelen. Na een wandeling waar de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella niks bij is, en voor de laatste 300 m een taxi te hebben genomen (naja, dat was ook omdat we werkelijk geen idee hadden waar het was) kwamen we dan eindelijk aan!
In ons beste Frans hebben we de prijs naar beneden gehaald (ja, want onderhandelen was inmiddels topsport geworden!) en voor we het wisten zaten we op een kameel. Raar maar waar. Een (te) gekke ervaring!
's Avonds met Rob (uit Adelaide), Jeff (uit Boston) en de nichtjes Louise en Lisa (uit Perth) voor de zoveelste keer naar onze vaste 'juicebar' gegaan. Dit is eigenlijk een ordinaire pizza/fastfoodtent, maar als je achterdoor loopt kom je in de 'lounge-area'. Alle soorten fruit kun je kiezen, die worden voor je gemixt en voor 1 tot 1,5 euro staat er een enorm glas voor je op tafel! Ik zeg: waarom niet?! (daar waren we dus minstens 2 x per dag te vinden )

Op de laatste dag zijn we met Rob, Louise en Lisa naar een ander paleis gegaan. Ondanks het feit dat iedereen het de hemel in prees bleken er niet meer dan een paar muurtes van een paar centimeter hoog over te zijn gebleven van wat, ooit, een geweldig bouwwerk moet zijn geweest.
Er was ook nog tijd om te shoppen.
Alex ging voor een grote uitdaging en kocht 6 lampen. De uitdaging zit 'm niet in het kopen ervan (hoewel ook hierop onze onderhandelings-skills konden worden losgelaten) maar in de kunst van het in een kleine trolley passen van 6 van die dingen! (Ter informatie: 't is 'm nog gelukt ook! Ook al had hij hiervoor bijna een spijkerbroek, 3/4-broek en een natte zwembroek over elkaar heen moeten aantrekken.)

Ik verkoos 2 paar Marokkaanse schoentjes boven de lampen. Tijdens mijn zoektocht vond ik mezelf wachtend op de verkoper van een bepaald winkeltje (hij was even weg voor gebed --> tsja.. het kan allemaal in Marrakech!) en toen hij mij vervolgens een paar liet passen en ik tot de ontdekking kwam dat er één schoen wel paste en de ander niet zei hij: "your feet are not same size!!" toch wel raar als je daar met gefrabriceerde schoenen nooit last van hebt en met handgemaakte schoenen wel, maar wie weet...

Uiteindelijk hebben we alles wat we wilden gekocht én in ons koffer gekregen, de taxirit terug naar het vliegveld nu wél voor de helft van de prijs gekregen en na een kleine vertraging, maar wel een extra stoel vrij in het vliegtuig, sloten we dan onze korte vakantie af.
Het waren een paar waanzinnige dagen! We kwamen ogen, handen, oren en neuzen tekort!
Je moet er niet heengaan voor 'Alcoholidays' want een zoektocht naar alcohol kan wel eens leiden tot een ware pelgrimage!
Wat veiligheid betreft is het ook een topper. Geen moment heb ik me onveilig gevoeld daar, behalve in het verkeer (Je moet daar niet raar opkijken als je terwijl je een paard-en-wagen inhaalt, zelf wordt ingehaald door een scootertje en ook nog moet remmen voor een dwarsoverstekende fietser.

Kortom: Marrakech is geweldig!!!